Noc to po prostu bardzo ciemny dzień

W poniedziałek znów złapał mnie deszcz. A może nie tyle złapał, co sama z siebie postanowiłam stawić mu czoła. Na tej szerokości geograficznej opady to nic nadzwyczajnego.

***
Uzbrojona w parasol wybiegam z pracy i już w połowie drogi na przystanek zaczynam wyrzucać sobie, że ten zryw był bez sensu. Wiatr wygina parasolkę, spodnie mokre do połowy uda, jedna torba spada z ramienia, druga obija się o bok, stopy ślizgają się w sandałkach pełnych wody. Dramat.

Wreszcie docieram do przystanku.
Wiata przystankowa pełna ludzi, autobus spóźnia się już 10 minut. Dobra, pojadę z przesiadkami. Parasol nie chce się złożyć, wreszcie zwijam go na siłę. Kapie z niego na potęgę. Ruszamy.

Wysiadam na skrzyżowaniu dwóch głównych arterii. Nogi mi się rozjeżdżają, woda chlupocze. Dobrze, że deszcz jest ciepły i przyjemnie odświeża tę betonową dżunglę. Jeszcze pół godziny i dom. Wiatr zacina pod dziwnym kątem, muszę mocno trzymać torby, które znów zaczynają zsuwać się z ramion.

Idealnie w połowie drogi między przystankami stoi knajpka, którą bardzo lubię - mają tam sezonowe menu, fajne wnętrze, miłą obsługę. Myślę sobie, że nic mnie do domu nie goni, obiad mogę zjeść na mieście, przeczekać deszcz. Nawet mam książkę w torbie, więc obstawa mentalna jest zapewniona. Myślę o tym, że jak przetnę trawnik, to może nie wywalę się w kałużę, bo przypominam, że cały czas walczę z utrzymaniem butów na nogach. Myślę i myślę, prując dzielnie dalej. Krok za krokiem, jeszcze jeden, jeszcze dwa. Mijam knajpkę, myśląc o tym czy te sandałki są jeszcze do uratowania. Przystanek.

Kolejna walka z parasolem, który odmawia współpracy. Nic to - przycisnę kolanem. Spodnie i tak całe mokre. Jedziemy. Korek, bo jak deszcz pada to korki tworzą się automatycznie. Pół godziny minęło, jeszcze chwila i dom. Jednak nie - stoimy. To się przesiądę po raz drugi. Może podjadę bliżej domu. Udaje się. Wreszcie mój przystanek. Po chwili mija mnie autobus, którym przyjechałabym z pracy, ale nie chciałam tak długo czekać.

Jeszcze spacer do domu. Nadal leje. Krople padają tak gęsto i z takim natężeniem, że kałuże zaczynają przypominać folię bąbelkową. Spodnie całkiem przylgnęły do nóg. Czuję się jak mokry wielbłąd. Zaraz to wszystko zrzucę, muszę tylko znaleźć klucze w odmętach torebki. Ufff, udało się. Dwie godziny wracania z pracy, ale można otrąbić sukces. Twierdza zdobyta!

***
Zła byłam na siebie. Zła i zmęczona, ale przecież nikt mi nie kazał brnąć przez deszcz. Mogłam się zatrzymać po drodze, przeczekać. Mogłam zostać na przystanku i wsiąść od razu w bezpośredni autobus. Mogłam, ale chciałam po swojemu. A jak już do tego domu dotarłam to i tak mi się wszystkiego odechciało. Może następnym razem będę mądrzejsza. A może zrobię dokładnie tak samo? 

Powkurzałam się na siebie, ale dziś mnie to już tak nie uwiera. Wszystko zależy od perspektywy. W końcu słońca nikt nie gasi, a noc to po prostu bardzo ciemny dzień. 

Fot. Daoudi Aissa / Unsplash