Łoś kulturalny

Łosie to takie śmieszne zwierzęta. Największe na świecie żyjące jeleniowate, niebezpieczne, niezbyt foremne i w pewien sposób wiecznie nieobecne. Bajek o nich nikt nie pisze, w przeciwieństwie do lwów i orłów rzadko goszczą w herbarzach. Jest wprawdzie Łoś Superktoś, ale to tylko wyjątek potwierdzający regułę. I chociaż ich wyraz pyska zdradza permanentną zawiechę, to jednak zryw mają godny bolidu Formuły 1. A ja się w tym tygodniu tak zerwałam na kulturę.

***
Przed pandemią byłam żywym informatorem w sprawach kulturalnych. Koncert? No problem, rozpiska z podziałem na dzielnice. Kino? Proszę bardzo, łącznie z ocenami z Filmwebu. Nowa wystawa? Byłam, widziałam, polecam lub nie. Teatry, restauracje i inne zajęcia pozalekcyjne - to był mój żywioł. Aż tu nagle przyszedł lockdown i odzwyczaiłam się od zwykłego trybu. A teraz, pomalutku (he he), wracam na dawne tory.

Zaczęło się od absolutnie fantastycznej Cruelli. Muzyka, kostiumy, obie cudowne Emmy - ale się ubawiłam! W życiu bym się nie spodziewała, że polubię babsko, które polowało na małe, słodkie szczeniaczki. Film jednak nijak ma się do 101 dalmatyńczyków, jest oddzielną wariacją, kontynuującą dobrą passę Diaboliny. Ta zmiana perspektywy jest w ogóle bardzo fajnym zabiegiem pokazującym, że świat nie jest jednowymiarowy, a każdy człowiek nosi w sobie własną historię.

A propos historii, od kiedy przeczytałam książkę Abby Jimenez To tylko przyjaciel, nie mogłam się doczekać kontynuacji. Bohaterka pierwszego tomu, Kristen, wkurzała mnie potwornie aż do chwili, kiedy wyjaśniły się motywy jej postepowania. To była książka o radzeniu sobie z chorobą i oczywiście o miłości. W zeszły czwartek dopadłam drugi tom, Miłość szuka właściciela, którego bohaterką jest Sloan - najlepsza przyjaciółka Kristen. Tu też motywem przewodnim jest miłość, ale w kontekście radzenia sobie ze stratą. Szczerze polecam, połknęłam ją jednym tchem i jeszcze kiedyś do niej wrócę. 

Nie wrócę za to na koncert Korteza. Nie mam pojęcia co nie zagrało, bo wszystko wydawało się być idealne, począwszy od pogody (a ta lubi ostatnio kaprysić), poprzez miłą dla ucha muzykę, bardzo fajny wokal, aż po grę świateł na naprawdę wysokim poziomie. A jednak za wrażenia estetyczne daję tylko 5/10. Chyba pokonało mnie stężenie depresyjnych piosenek. W dodatku wydawało mi się, że wszystkie były na jedno kopyto. Największym plusem było to, że obejrzałam sobie Park Sowińskiego, w którym odbywała się impreza. To bardzo fajne miejsce na piknik - zielono, spokojnie, czysto i jeszcze nie aż tak daleko od cywilizacji. Same plusy.

Hitem tygodnia jest za to Miss Kimchi, mikroknajpka z kuchnią koreańską, w której od niedawna jestem zakochana po uszy. Ich kiszonki, mięsko, lemoniada to po prostu poezja. Dość ostra, ale czasem w życiu trzeba odrobiny pieprzu. Mnie urzekły kiełki fasoli mung w oleju sezamowym.

***
To nie koniec moich ambitnych planów, ale póki co jestem w pracowym ciągu. A jednak to prawda, że starość dopada znienacka, bo czasy kiedy mogłam balować pół nocy i rano wciąż byłam świeża, jak pierwiosnek już minęły. Teraz z rana wyglądam raczej, jak świeże zwłoki. 

Jednak, żebym była nie wiem jak zaspana, nigdy nie odwaliłam takiego numeru, jak kolega z pracy. Nie zdążyłyśmy z dziewczynami dobrze odpalić komputerów, gdy drzwi się otworzyły, a w progu stanął nasz Łoś, któremu porąbały się dni i przyszedł do biura w ostatni dzień urlopu. Tyle przegrać!

Fot. Lesly Derksen / Unsplash