Przystanek Deszcz

Utknęłam w metrze. Nie w tunelu, na stacji. Jest taka ściana wody, że nawet nie ma co ryzykować wyjścia. Niby się nie rozpuszczę, ale średnio uśmiecha mi się kariera Miss Mokrego Podkoszulka (i pozostałych części garderoby). I wiecie co? Wspólne nieszczęście jednak łączy ludzi. Już się tu zawiązują komitety kolejkowe, pojawiają się uspokajające okrzyki, że przecież mamy czas. Ludzie bawią się w głuchy telefon: Czy jeszcze pada? Czy przestaje? Drodzy Państwo, nadjeżdża autobus. Ktoś delikatnie puszcza muzyczkę i to nawet całkiem przyjemną dla ucha. Jakoś tak miło się zrobiło.

W normalnych warunkach biegniemy, byle szybciej. Autobus ten, bo następny za 5 minut. Sprint do kasy samoobsługowej, bo nie chcemy tracić czasu w ogonku. Nawet smsy piszemy skrótowo, kolekcjonując sekundy, które byśmy stracili na wpisanie kilku liter więcej.

 
A tu, w obliczu żywiołu, jesteśmy wszyscy jak te kwiaty lotosu. Chill, zen i półuśmiech na wargach. No dobra, może w jakiś sposób delikatny półuśmiech łączy się z widokiem obnażonych ramion. I to ramion z taką rzeźbą, jakby Michał Anioł nudził się po godzinach. Ewentualnie dlatego, że w międzyczasie zaczęło błyskać się i grzmieć, a w podziemiu mamy największą szansę na przeżycie. 

***

A tak a propos metra - był ktoś z Was na "Metrze"? Wkręciłam się w piosenki z tego musicalu, szczególnie urzeka mnie "Wieża Babel" w wykonaniu Studia Accantus. Świetni są :)

W tekście jest fragment o tym, że każdy z nas chciałby się znaleźć w pozaziemskiej sferze - i przez moment, kiedy byliśmy taką wspólnotą kryjących się przed deszczem - rzeczywiście tak się czułam.

Fot. Erik Witsoe / Unsplash