Słodko

Moja koleżanka zażywa relaksu gapiąc się na deszcz. O czwartej rano. Szczerze podziwiam, bo ja o tej porze wyciskam soki z resztek snu. Te ostatnie minutki regeneracji, bo zanim się człowiek rozbudzi, umyje, ubierze i dojedzie do firmy, to już się zdąży zmęczyć. Dziś jednak mieliśmy w pracy mały przerywnik - tak to jest, gdy następuje zmiana dynastii. Umarł król, niech żyje król! Albo królowa.

***
Szefowie mogą być różni: kompetentni i nie, bardziej reprezentacyjni i mniej, ogarniający rzeczywistość i całkowicie odrealnieni. Po prostu, jak to ludzie. Idealny szef to lider, do którego idzie się po rozwiązanie problemu. Człowiek, który własną piersią będzie bronił podwładnych, albo chociaż walczył o podwyżki. A w praktyce często jest tak, że praca idzie najlepiej, kiedy szefowie trzymają się z daleka i nie wywracają planu do góry nogami tuż przed fajrantem.

Szefem się tylko bywa, człowiekiem się jest. A przynajmniej powinno się o tym pamiętać. Przykre jest tylko to, że niewiele znam osób, których władza nie zdeprawowała. Niektórzy stawali się żywą wersją dr Jekylla i Mr. Hyde'a. Oczywiście nie wszyscy. Mam tylko wrażenie, że szlachetne jednostki w momentach próby rozwijają się i zaczynają lśnić, a z tych mniej szlachetnych po prostu odpada pazłotko. 

***
Najbardziej przerażają mnie dwa typy władzy zwierzchniej: niewierzący w życie pozapracowe i ci, którzy im mniej wiedzą, tym głośniej krzyczą. Nie wiem, którzy są gorsi. W obu przypadkach człowiek ma po kontakcie z nimi nerwy rozdygotane, niczym nóżki na weselu. Chyba, że pisanie do podwładnych o 23.20 jest normalne? Czasem mam wrażenie, że przeoczyliśmy jakiś zjazd i podążamy autostradą szaleństwa.

***
Ale ponieważ ludzi podobno poznaje się po tym jak kończą, a nie zaczynają, to u nas było słodko. Ciasteczko?

Fot. Luisana Zerpa /Unsplash