Randka w ciemno

Mówią, że do każdego da się dojść w pięciu krokach. Moja koleżanka, jej koleżanka, koleżanki mąż z SOP i prezydent. Voila! Do papieża jeszcze łatwiej: ksiądz proboszcz, biskup i pontifex maximus. A jak już mamy prezydenta i papieża, to oni na bank mają dojście do królowej Elżbiety. A potem to już prościuteńko: Harry, Megan i ten przystojniak z Garniturów. Tylko czemu, ach czemu, tak ciężko umówić się z kimś fajnym?

***

Podobno w Korei – tej od K-popu, a nie od reżimu – randki w ciemno są niesamowicie popularne. Mój kolega jest wolny, ty masz wolną koleżankę, niech się spikną na kawę czy inne kimchi. U nas coś takiego w zasadzie nie funkcjonuje, a przynajmniej nigdy się nie spotkałam z nikim kto miałby takie doświadczenie. A szkoda. Tyle fajnych ludzi siedzi w swoim małym, ograniczonym gronie znajomych i niespecjalnie ma pomysł jak to zmienić. 

Żeby nie być gołosłowną, próbowałam namówić przyjaciół na wyższy poziom znajomości. Moim zdaniem pasują do siebie idealnie, ale podobno nie było chemii. No, skoro nie ma chemii, to nici ze wspólnej historii, biologii i gimnastyki. Widać nie mam talentu do swatania. 

A tak na serio: nic na siłę. Wątpliwa szansa, by ludzie zakochali się w sobie jeśli tylko na siebie zerkają z przeciwległych krańców autobusu, nie zamieniwszy ze sobą słowa. Ktoś musi zrobić ten pierwszy krok, wyrwać się rutynie i spróbować. Wiem, że to wydaje się łatwe do powiedzenia i trudne do zrobienia. Ale czy nie jest tak, że sami sobie stawiamy granice? Kiedy już się odważymy spuścić z tonu to często okazuje się, że sytuacja wcale nie była aż tak straszna, jak nam się początkowo zdawało. Nie tylko strach ma wielkie oczy. Nasza obawa przed śmiesznością i odrzuceniem ma jeszcze większe.

Swojej natury się nie zmieni, można ją jedynie szlifować. Nikt nie da rady zmienić szarej myszki w salonową lwicę. Chyba, że zawsze była lwicą , tylko o tym nie wiedziała. Tak też bywa. Nie do końca zdajemy sobie sprawę z własnych możliwości. Może dlatego, że rzadko pozwalamy sobie na wędrówkę po tych niezbadanych zakamarkach naszych pragnień? 

Żadnej relacji nie można budować na kłamstwie, a mam wrażenie, że zbyt często udajemy sami przed sobą. Wyobrażamy sobie jak powinno wyglądać życie i za wszelką cenę usiłujemy do tego ideału doskoczyć, gubiąc po drodze zwykły zachwyt. Jak często doceniamy siebie? To kim jesteśmy, skąd pochodzimy, co już przeszliśmy i co jeszcze nas czeka? Komfort w byciu z samym sobą przekłada się na inne dziedziny życia. Nawet jeśli w jakiejś materii nie jest tak jakbyśmy chcieli, to i tak wysyłamy w świat sygnał, że lubimy i siebie i życie. Będąc autentycznym w odczuciach i tym, co dajemy światu przyciągamy to, co również jest prawdziwe i dobre.

***

Jak pomyślę o wyrafinowanym podrywie z akcesoriami typu mini, szpony i obcasy, to dostaję dreszczy, ale są ludzie u których taki patent się sprawdza. Stylistyka jest tak bardzo nie moja, że zamiast wyglądać seksownie, wyglądam jak ofiara losu. A musiałam kiedyś przejść ten zbieg „upiększający” zanim mnie przyjaciółka do klubu zaciągnęła. I zamiast bawić się dobrze, przyciągać spojrzenia i czuć się jak królowa nocy, odliczałam minuty do wyjścia. Nie było w tym nic autentycznego, a ja miałam poczucie zmarnowanego czasu. 

Klub i wampowata stylistyka odcinają mnie od strefy komfortu Kanionem Kolorado. Moja kumpela chciała dobrze: jej w miniówkach jest ślicznie, lubi i umie błyszczeć, a gdzie niby mają się ludzie poznawać? W bibliotece? Teraz mi się przypomina ten uroczy serial Dash i i Lily, którego bohaterowie faktycznie poznali się dzięki księgarni, ale i jedno i drugie musiało zmierzyć się ze swoim wyobrażeniem o sobie i drugim człowieku.

Zresztą mam taką teorię, że na każdego jest sposób i wszystko ma swój czas. Jeśli człowiek jest otwarty na to, by dopuścić w życiu jakąś zmianę to ona prędzej czy później nadejdzie.

***

Wiecie, ta zasada pięciu kroków sprawdza się nie tylko w kwestiach związków, ale w ogóle otwiera nas na świat. Chcieliście zawsze zagrać w RPG albo nauczyć się grać na gitarze? Na pewno ktoś ma znajomego, który ma znajomego, który skończył szkołę muzyczną, a w wolnych chwilach bawi się w gry z podziałem na role. Może samemu ciężko zmobilizować się żeby jechać w góry, ale całkiem możliwe, że wcale nie tak daleko jest ktoś, kto ma ten sam problem. A we dwoje jest łatwiej. 

Póki co mam zamiar nie zasklepiać się w swoich myślach. Idę na randkę w ciemno z życiem. Niech mnie zaskoczy czymś miłym!

Fot.: Jonathan J. Castello / Unsplash