Niewidzialni ludzie

Jedyne o czym mogłam myśleć w drodze do pracy to to, że potwornie bolą mnie cycki. Serio, jakbym mogła to bym je odczepiła i założyła, jak przestaną boleć. To jest jakaś masakra: jak nie piersi, to woda zatrzymuje się w organizmie, jak nie to, to brzuch zarzyna... Okres przed, po i w trakcie.  Czasem zazdroszczę tym kobietom, które nie mają żadnych dolegliwości.

A przecież nikt nas nie zwalnia z obowiązków: boli czy nie boli, przekrwiony odwłok zaczyna żyć własnym życiem, ale dzieci trzeba zaprowadzić do przedszkola. Trzeba wysłać szefowi raport, poprowadzić lekcje, kupić płyn do płukania i ostać swoje w kolejce do rzeźnika. Nikt nam nie wypisuje usprawiedliwienia z powodu naszej fizjologii. A szkoda.

W wielu zawodach kobiety ciągle zarabiają mniej niż mężczyźni. Mówią, że jesteśmy mniej wydajne, mamy swoje humory, chimery, hormony i cholera wie co jeszcze. Osobiście nie zauważyłam różnic intelektualnych pomiędzy płciami. Między konkretnymi ludźmi to tak, ale płeć nie miała żadnego znaczenia. Zdarzało mi się pracować z mądrymi facetami i krypto-idiotami. Z mądrymi kobietami i takimi, które były mniej bystre od własnych smartfonów. Jednak często na tym samym stanowisku faceci dostają wynagrodzenie w górnej granicy widełek, a dziewczyny z dolnych. Mogliby nam to chociaż zrekompensować dodatkowymi dniami wolnymi - tak żeby żadna nie gryzła współpracowników w ramach PMS.

Niezbyt chwytliwy temat, co? A przecież okres to taka zwyczajna sprawa, dopada co miesiąc połowę ludzkości. I zobaczcie, jaka afera rozpętała się, kiedy pojawił się pomysł zainstalowania w szkołach i miejscach pracy różowych skrzyneczek ze środkami higienicznymi. Apteczka z plastrami i wodą utlenioną nie budzi w nikim emocji, a już tampony i podpaski rozpętały III wojnę światową. 

Nie będę Wam mówić o ubóstwie menstruacyjnym, kiedy kobieta zmuszona jest wybierać: tampony dla niej czy bułki dla dzieci. I wybiera bułki, pakując w majtki watę lub poskładane szmatki. Nie będę mówić o tych kobietach, które żyją w takich miejscach na świecie, że nawet na to ich nie stać. Siadają wtedy na ziemi, bo przecież wsiąknie...

Powiem Wam o tym, skąd w ogóle bierze się ten opór. 

Niewidzialne zaczęły mówić. Menstruacja latami była tematem tabu. Krwawić to mogli faceci na placu boju. A tu nagle w dyskusji społecznej pojawił się temat taki niesmaczny, mało heroiczny, niepozwalający na odniesienie do kultury, literatury czy historii. Temat, który nie istniał, nagle zaczął wybrzmiewać. Krew zaczęła mieć kolor czerwony, już nie była tylko niebieskim żelem z reklamy podpasek.

My sami zamykamy sobie usta.

Nie mówimy o tym co nas uwiera w relacjach, bo mamy wkodowaną wizję związku bez kłótni. A wyartykułowanie bolączek może przecież doprowadzić do konfrontacji. I co wtedy? Wtedy trzeba będzie umieć bronić swojego zdana, proponować rozwiązania, słuchać drugiej strony, ale też pozwolić na to, by zostać usłyszanym. To trudne, szczególnie wtedy, gdy nauczono nas przemykać blisko ściany.

W życiu zawodowym: to samo. Jeśli ktoś nie zgłasza sprzeciwu, kiedy wlepiają mu dyżur w święta, to skąd współpracownicy mają wiedzieć, że nie jest tym faktem zachwycony? Czemu to, że ktoś ma dzieci może mu dawać prawo do spędzenia Wigilii z rodziną, a już jedynakowi starych rodziców tego się odmawia? Z ludźmi da się dogadać, trzeba tylko wyjąć głowę z piasku.

Od paru tygodni obserwuję w firmie dziwne zjawisko. Pracuję w miejscu, gdzie każdy jest specjalistą w swojej dziedzinie. Większym, mniejszym, ale w zasadzie samodzielnym. Nikt nas nie prowadzi za rękę, musimy orientować się w kilkunastu rzeczach na raz. Aż tu przyszły zmiany kadrowe, z nową kadrą nowe pomysły i wyjeżdżone koleiny przestały być bezpieczne. W sumie to dobrze, wiele pomysłów jest fajnych. Kłopot w tym, że wśród tych fajnych są też kukułcze jaja, które kompletnie dezorganizują pracę. I kto, ach kto, był na tyle odważny, by iść do szefa i powiedzieć: "To i to się sprawdza; to i to nie; tu i tu musimy się dograć"? Otóż: nikt. Szemramy sobie po kątach, ubolewając nad tym, że było, a nie jest. I pewnie - nie znamy tych ludzi, mogą nam powiedzieć, że było polecenie do wykonania i koniec. Ale z drugiej strony, może jednak im zależy na zespole i będą otwarci na dialog?

Póki co jesteśmy niewidzialni - na własne życzenie. 

Stajemy się też tacy, kiedy nie chcemy swoją osobą przytłaczać innych, szczególnie przyjaciół. Jak się chwalić sukcesami, kiedy kumpela ma kryzys? Jak mówić o problemach, kiedy inni są tacy szczęśliwi? Normalnie. Tak po prostu. Jedni awansują, drugim w tym samym czasie sypie się małżeństwo. Nie zsynchronizujemy się tak, żeby być zawsze na tym samym etapie. I bardzo dobrze! Ktoś musi być na górze, żeby wyciągnąć tego, który siedzi w dołku. Tylko nie bądźmy przezroczyści. Nasze życie jest ważne, z każdym jego aspektem. 

Fot. Alex Iby / Unsplash