Ból istnienia

Ideał sięgnął bruku. Tak było. A w każdym razie jest to wersja, której będę bronić jak niepodległości.

***

Mój kumpel zaczął ostatnio namiętnie randkować. Tu kawka, tam winko, czułe smsy i trzymanie za łapkę w ciemnym kinie. Tak mu się nastrój udzielił, że postanowił i dla mnie uszknąć kawałek tego tortu. Jednym słowem przegonił mnie po mieście z radosnym okrzykiem: "Nika, znajdziemy ci chłopaka". Taa, próbuj- rzekłam w myślach, ale okazja do zjedzenia tajskiego żarcia sama pcha się w ręce więc co, ja nie skorzystam?

Jest na mapie Warszawy miejsce dość nowe, chociaż czerpiące z przedwojennej historii. W sercu Woli, przy Krochmalnej 59, od 1846 istniał browar Haberbuscha i Schielego. Rodzinna firma produkowała piwo, które nie tylko podbijało Europę, lecz także kraje Dalekiego Wschodu. W czasie powstania warszawskiego zapasy jęczmienia z browarnianych magazynów stały się podstawą zupy plujki. Po wojnie browar znacjonalizowano. Spółka - pod różnymi nazwami - działa jeszcze do 2004 roku. To jednak nie jest ważne dla naszej opowieści. Ważne są budynki starych browarów: warzelnia, laboratorium, stacja uzdatniania wody i długa sieć podziemnych korytarzy. To właśnie tam powstało zagłębie gastronomiczno-lansiarskie, do którego wybraliśmy pewnego listopadowego wieczora.

Najpierw poszliśmy na pad thaia. Całkiem całkiem. Wstyd się przyznać, ale pierwszego w życiu zjadłam jakieś 2 lata temu. Potem poszliśmy na piwo - w końcu nie na darmo są to Browary, prawda? I gdy tak sobie siedziałam przy barze, sączyłam grzańca i delektowałam się chwilą uświadomiłam sobie, że jestem strasznym leniem. Pełny żołądek nie nastraja do biegów przełajowych, ale chodzi raczej o postawę kota na zapiecku. Mój kumpel szuka miłości - wychodzi na randki, działa w sieci. A mi się nie chce. Tęsknię za czasami, gdy wystarczyło podejść do sympatycznie wyglądającego człowieka i zapytać, czy chce się wspólnie bawić. Jeszcze 25 lat temu to się sprawdzało. Może zabawa w biletowania wejść na zjeżdżalnię nie wymagała rozkminiania jak zagadać, ale jednak nadal chodziło o jakąś międzyludzką relację. Nawet jeśli miała być tylko na jedno popołudnie. A teraz człowiek głowi się gdzie poznać ludzi, jak to zrobić, jak utrzymać to zainteresowanie nie tylko sobą, ale i w sobie.

***

Zgodnie z przewidywaniami wypiłam piwo i grom z jasnego nieba mnie nie powalił. Ot, normalni ludzie zajęci swoimi sprawami. Miał pan taki ładny plan i kto to panu tak zepsuł? Nie ja - byłam stosownie ubrana i nie marudziłam. Po prostu udało nam się zapomnieć, że wszystkiego nie da się ogarnąć w pojedynkę. To że człowiek się stara i napina nie oznacza, że druga strona zareaguje według naszych oczekiwań. Jest osobnym światem uczuć i emocji i nie ma obowiązku rozbłysnąć, kiedy ktoś inny włącza przycisk.

***

Wracałam do domu po naprawdę miłym wieczorze. Moje założenie, by w ładnym otoczeniu spędzić czas w towarzystwie kumpla, zjeść i wypić coś dobrego, spełniły się co do joty. Szłam zatopiona w myślach, że dzieciństwo było prostsze, gdy zaliczyłam przeskok w czasie. Jak dzieciak zawadziłam o deskę, którą jakiś geniusz rzucił w poprzek drogi. Kolana mam teraz fioletowo-niebieskie, zdartą skórę z połowy dłoni. Ból istnienia w pełnej krasie. A nie, przepraszam! Ból istnienia był większy, gdy musiałam sama sobie zdezynfekować te rany. Przecież już jestem dorosła...

I tak, bolało jak cholera!

Fot. Wilhelm Gunkel / Unsplash