Summer jam

Wrzesień mnie zaskoczył, jak zima drogowców! Takie były szumne plany na lato: miałam iść na kino plenerowe - nie poszłam. Miałam odwiedzić Nocny Market - nie odwiedziłam. Miałam robić wycieczki jednodniowe, pojechać nad Zegrze, do pałacu w Małej Wsi i do Żelazowej Woli - otóż to też mi nie wyszło. W lipcu mózg mi się lasował od upału, a w sierpniu lało. A jeśli przez przypadek temperatura była ok, to miałam pracujący weekend.

W dodatku albo dopada mnie zmęczenie materiału po tym pracowym maratonie, albo po prostu robię się stara i marudna. A nie, wróć, marudna to jestem od przedszkola.

Szpitalne przygody i nawał roboty rozregulowały mi częstotliwość pisania. Wczoraj była sobota i byłam pewna, że zepnę się w sobie, wypucuję mieszkanie i rzucę się w wir tworzenia. A jedyne na co miałam siłę to przeturlać się z boku na bok i rozmyślać o życiu, które przecieka mi przez palce. Bo jak mogę nie mieć siły, skoro mam raptem trzydzieści lat? A co będzie za następne trzy dekady?

Na szczęście dziś wstałam właściwą nogą i pojechałam do Karolina. Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze” robił imprezę z okazji otwarcia swojej nowej siedziby (a właściwie starej, ale przez ostatnie kilka lat pieczołowicie odnawianej). W pałacyku zostało otwarte Centrum Folkloru Polskiego. Jeśli chcecie je zwiedzić, to wystarczy podjechać WKD na stację Otrębusy. Co ciekawe, w pobliżu jest też Muzeum Motoryzacji i Techniki. Tym razem nie udało mi się go odwiedzić, ale nie tracę nadziei.

Zespół nosi imię swojego założyciela, Tadeusza Sygietyńskiego. To on skomponował piosenki ludowe i estradowe, tańce, a nawet operę-balet i koncert fortepianowy. A jednak trochę mi przykro, że nie jest to zespół imienia Tadeusza i Miry Sygietyńskich. Po śmierci Tadeusza to właśnie Mira Zimińska-Sygietyńska przejęła funkcję dyrektora i pieczę nad całym przedsięwzięciem. Światową sławę zdobyli właśnie w czasie jej 40-letniej kadencji. Zresztą powołanie do życia zespołu folklorystycznego było pomysłem obojga artystów, powstałym jeszcze w czasach okupacji. Z mojej perspektywy to po prostu nie fair, by wspominać tylko o jednym rodzicu.

Jednak żeby nie smędzić powiem o tym co mi się podoba, a ogromnie podobają mi się tancerze i chórzyści w tych ludowych strojach. Na co dzień nie chciałabym nosić na sobie 15 kilogramów, ale skoro ktoś inny się męczy, to kim jestem by im tego zabraniać? Byłam na koncercie muzyki bajkowej, która wprawdzie miała inną aranżację niż ta, do której jestem przyzwyczajona, ale i tak dobrze się bawiłam. No wiecie, mieli tę moc.

I właśnie ten wypad był mi potrzebny, żeby na powrót poczuć, że żyję. W końcu wycieczka nie musi zaczynać się o świcie i trwać do późnej nocy. Można wyskoczyć na dwie godziny i przewietrzyć umysł. Nie trzeba niczego planować z wielkim wyprzedzeniem - czasami wychodzi samo, na spontanie. 

Spontaniczny był też mój wypad do Gdańska w zeszły weekend. W środę jeszcze nie miałam biletów ani noclegu, a jednak już w sobotę przybijałam piątkę Neptunowi. Byłam w Muzeum Bursztynu i domu Uphagena. Kiedyś zrobił na mnie o wiele większe wrażenie, bo obsługa ekspozycji była ubrana w epokowe stroje i miałam wrażenie, że cofnęłam się w czasie. Teraz chodziłam przez puste pomieszczenia i miałam poczucie, że cała magia uleciała. Magicznie było za to brodzić po wodzie i wdychać słone powietrze. W kurtce, z czapką na głowie i spodniami zalanymi po kolana. Było ekstra! 

Wiecie, te wakacje uciekły, ale wcale ich nie goniłam. Nie mam poczucia, że nie wykorzystałam czasu. Owszem, wczorajszy kryzys był spowodowany jakimś ogólnym zniechęceniem, ale tak naprawdę jest ok. Zabytki mi nie uciekną, gór nikt nie zburzy, a do knajpki i do kina mogę skoczyć bez większych przygotowań. Życie trwa i nie ma sensu taka wieczna bieganina. Dziś na nowo przypomniałam sobie jak cudownie jest popatrzeć na zielone i poczuć zapach żywicznego lasu. Takie niby nic, a jednak potrzebne, żeby nie zakręcić się w kołowrotku.

Fot. Ethan Robertson / Unsplash