Srebrnowłosa i myszorek

Złotowłosa była głupia. I potwornie roszczeniowa. I w zasadzie była strasznym tchórzem.

***

Bajki w dzieciństwie odczytuje się inaczej niż w dorosłym życiu, a jednak jakoś nigdy nie lubiłam tej rozkapryszonej dziewczynki. Pamiętacie jeszcze tę historię?

Ono złotowłose dziewczę, beztroskie i świeże niczym wiosenny poranek, biegnie sobie leśną dróżką. Sama, we własnym świecie. Tu ptaszek, tam motylek, jeszcze dalej jakiś kwiatek. Miała wprawdzie nie chodzić do lasu bez opieki, ale przecież nikt jej nie będzie jej mówił co ma robić! Biegnie więc sobie radośnie, aż nagle zza drzew wyłania się domek. Złotowłosa zapukała grzecznie, ale skoro nikt nie otworzył to wbiła z buciorami na chatę. Elegancko, prawda? A jak już wbiła to obczaiła zawartość miseczek: jedna owsianka była za gorąca, inna za zimna, ale trzecia w sam raz, więc wylizała miskę do czysta. Czy wiedziała, że mieszka tam dziecko? Oczywiście, przecież wydedukowała to z wielkości miseczek! A czy przeszkadzało jej to, że właśnie sprzątnęła temu dziecku śniadanie sprzed nosa? Skądże znowu! Potem połamała fotel, pogniotła pościel i zagarnęła czyjąś przestrzeń tak, jakby jej się należała od zawsze. Kiedy jednak wrócili właściciele, jedyne co potrafiła zrobić to uciec.

A przecież te misie były całkiem cywilizowane, skoro spały w łóżeczkach i jadły z miseczek. 

Niedźwiadki nie doczekały się "przepraszam" i same musiały uporać się ze skutkami tajfunu, który przebiegł przez ich chatkę. Zaś Złotowłosa pewnie gratulowała sobie sprytu i cieszyła się, że potrafiła biegać tak szybko. 

Tu historia się kończy, a ja zawsze zostawałam skonsternowana i pełna współczucia dla misiów. Dlaczego to Złotowłosa jest tu bohaterem - a w domyśle: bohaterem pozytywnym? Przecież nie tylko zachowała się egoistycznie, ale jeszcze dodatkowo nie umiała wziąć odpowiedzialności za swoje czyny. Czy ją te miśki goniły? Pewnie nie. Może ewentualnie chciałyby, żeby pomogła im posprzątać bałagan, który sama zrobiła. Może jej młodość - wyrażona w złocistych kędziorkach - miała być czynnikiem usprawiedliwiającym? Cóż, dla mnie nie jest.

***

Ja wolę opowieść o Srebrnowłosej. Spotkałam ją niedawno. To kobieta w podeszłym już wieku, ale dziarska i sprawna. Ogromnie mnie urzekła swoim sposobem bycia. W przeciwieństwie do Złotowłosej jest mądra. Mądra nie tylko zdobytą wiedzą, ale też życiowym doświadczeniem. Z tej mądrości wypływa wewnętrzne poukładanie i ogromna pewność siebie.

Złotowłosa była arogancka. Brała co chciała, krzykliwie zwracając uwagę całego świata na swoje potrzeby. Srebrnowłosa natomiast zna swoją wartość i nie musi jej światu obwieszczać. Zajmuje tyle miejsca, ile...zajmuje. Norwid napisał kiedyś, że tyle ziemi ma, ile mieści się pod jego stopą, kiedy stawia kolejny krok. Jakie to prawdziwe! Jak często chcemy dodać sobie ważności, jak rozdymamy ego, rozdmuchujemy zasługi do granic sukcesów. Robimy PR, ale czy to warte zachodu? Prawda w pewnym momencie i tak wyjdzie na jaw. Jeśli nie mamy niczego wartościowego do zaoferowania to reklama nie pomoże. Rozdymka nie jest taka wielka, kiedy zejdzie z niej powietrze. 

Pomyślałam więc sobie, że lepiej jest inwestować w to co już mamy - w potencjał, który każdy posiada i jakoś lepiej go wykorzystać. Zagruntować, zabejcować i korzystać przez następne lata. Wiele spraw ma swój początek w naszych sercach i umysłach. Nie wszystkie, to jasne, ale każda nasza reakcja jest wypadkową tego co w nas siedzi.

Kiedy podchodzisz luźno do tematu, nie rozumiesz człowieka, który sam siebie składa na ołtarzu sprawy. Kiedy przejmujesz się każdym drobiazgiem, nie przejdziesz obojętnie nad czyjąś niefrasobliwością. Kiedy męczy cię jakiś brak, wtedy za wszelką cenę będziesz próbował zapełnić tę dziurę w sobie.

*** 

Złotowłosa miała kaprysy - szukała najsmaczniejszej owsianki i najwygodniejszego łóżeczka. Na jakimś poziomie jej brak został już zaspokojony: przecież nie była tak wygłodzona, by zjeść byle co. Szukała - w głupi sposób - ale próbowała znaleźć coś, co ją uszczęśliwi. Kłopot w tym, że szukała na zewnątrz, a nie w sobie. Da się zbudować życie tak, by to inni spełniali nasze oczekiwania. Jest to męczące, niezbyt etyczne i bardzo fasadowe, ale się da. Tak jest wtedy, gdy wychodzi się za mąż za pierwszego lepszego, tylko po to, by nie być "starą panną". Tak jest wtedy, kiedy rodzi się dzieci, bo "wypada" je mieć. Kiedy wybiera się linię najmniejszego oporu i nie zastanawia się nad konsekwencjami dla własnej duszy.

Srebrnowłosa miała już zdefiniowane to, co jest jej potrzebą, co kaprysem, do czego chce dążyć i bez czego potrafi się obejść. Myślę, że musiała wiele wysiłku włożyć w to, żeby być tak spójna ze sobą w każdym aspekcie. Nikt z nas nie rodzi się poukładany i gotowy do życia. Musimy się z nim wiecznie ścierać, konfrontować wyobrażenia, doświadczenia i idee. Nie mówię, że mamy je porzucać! Co to, to nie! Dobrze jednak jest sprawdzać od czasu do czasu czy jeszcze my to my, czy już tracimy kontakt z wewnętrznym rdzeniem.

Przy Srebrnowłosej czułam się jak taka mała myszka, co jest śmieszne, bo jestem od niej sporo wyższa. Była jednak tak hojna w dzieleniu się wiedzą i pogodą ducha, że zobaczyłam ile jeszcze jest drogi przede mną. Siedziałam więc cicho, jak ten myszorek pod miotłą i podziwiałam to z jakim wdziękiem potrafi nosić starość, tuszę, swoje właśnie niedostatki. Widziałam z jakim spokojem czerpie z siebie - ze swojego skarbca. Nie musiała nikomu udowadniać swojej kobiecości, bo była jej całkowicie świadoma i ta świadomość jej wystarczała. Nie musiała wbijać szpilek erudycji wszystkim na około, bo nie czuła potrzeby udawadniania ludziom, że wiedzą mniej od niej. To sprawiało, że promieniowała takim wewnętrznym ciepłem. Ogromnie inspirujące było dla mnie to spotkanie. Czasem takie się trafiają. Takie boje na morzu, żeby człowiek wrócił na właściwy kurs i nie roztrzaskał się o skały. Polecam każdemu.

Fot. Mikhail Villegas / Unspash