Strażnicy ognia

Bam-bam-bam-bam…

Bam-bam-bam-bam…

Rytmiczny głos bębna przecina ciszę poranka. W jaskrawym świetle świtu wszystko wydaje się nienaturalnie ostre. Nagie konary drzew oskarżycielsko celują w niebo. Surowe twarze członków plemienia ścisnął gniew i żal.

Bam. Bam. Bam.

Kos gwiżdże przejmująco, jakby próbował błagać o łaskę dla skazańca, który nie ma siły się bronić. Za chwilę zostanie wypędzony. Wykluczony ze społeczności, w której wzrastał i w której spodziewał się umrzeć. Teraz śmierć znajdzie go szybko. Przecież sam nie da rady znaleźć pożywienia, nie obroni się, nie ogrzeje.

W czasach, gdy słońce było bogiem, a ogień jego niebiańskim darem, podtrzymywanie płomienia było największym zaszczytem i najpierwszym z obowiązków. Trzeba było karmić go drewnem, osłaniać od  wiatru, chronić przed wodą. Bycie Strażnikiem Ognia oznaczało przynależność do elity. A on…

Oczy kleiły się same. Trawy na stepie wygrywały hipnotyzującą kołysankę. Gdy się ocknął palenisko było zimne. Na próżno szukał choćby skry. Rozgrzebany popiół był niemym dowodem jego winy.

Bam. Bam. Bam.

Nie buntował się. Pokornie schylił głowę. Bał się podnieść wzrok, wiedząc jak bardzo zawiódł zaufanie. Ruszył przed siebie. Cisza, która nagle zapadła bolała prawe tak mocno, jak palący go wstyd.

***

Ciekawe co było dalej… Czy rozszarpały go dzikie zwierzęta? Czy znalazł plemię, które go przyjęło? Nauczył się radzić sobie w pojedynkę? A może Niebiosa okazały mu łaskę zsyłając ogień, który mógł na powrót zanieść do swojej osady? Nie wiem. Tyle jest odnóg, którymi może podążyć ta opowieść. Pomyślałam jednak o tym, że przecież nas też stworzono na Strażników Ognia: tej „bożej iskry”, tego JA.

Rzadko myślimy o sobie w takim kontekście. Ciężko być magiem, wojownikiem czy królem, kiedy jedyne na co się poluje, to promocje w Biedronce. Jak mamy stać na straży ognia, kiedy nie wiemy gdzie go szukać? Co więcej – niektórzy nawet nie zdają sobie sprawy z tego, jak pięknie świecą.

Nie wiem czy macie tak samo, ale kiedy myślę o talencie, widzę rzeczy wielkie. Nie jakieś tam rzępolenie na skrzypcach, ale grę godną wirtuoza. Paganini, ostatecznie Vanessa-Mae. Nie rysowanie po kątach, ale rozmach fresków w Kaplicy Sykstyńskiej. Ogromne uproszczenie, prawda? Takich utalentowanych moglibyśmy policzyć na palcach jednej ręki, zdejmując z siebie ciężar nieustannego rozwoju.

A przecież słuchać tak, by usłyszeć – to dar. Mówić tak, by zostać zrozumianym – to sztuka. Umieć odpocząć i dać ukojenie innym – to wielki talent. Takie małe gesty, codzienne. Coś, na co nie zwraca się uwagi, a jednak to płomień, który ogrzewa nasze dusze i serca bliskich.

W gonitwie za tysiącem rzeczy do załatwienia bardzo łatwo jest się zakurzyć. To nieuniknione. Kto ma czas na refleksje o życiu, kiedy trzeba położyć dzieci spać i wyprasować stosy koszulek? Ważne jednak, by nie pozwolić wyprać się z radości. Życie daje nam codziennie szansę do zachwytu. Nawet wtedy, gdy nie jest lekko, przychodzi do nas z iskierką piękna. Można ją przeoczyć lub rozdmuchać.

Zabolał mnie niedawno widok człowieka, który przygasł. Zmienił się, a ja nie wiem dlaczego. Czy to frustracja? Jakiś brak? Prozaiczne zmęczenie? A może problemy, o których nie mówi nikomu?

***

Ten ukryty blask, to ziarenko naszego JA, jest niezwykle cenne. Ogrzewa, rozświetla, koi i wznosi. Jak często po macoszemu traktujemy to, że mamy marzenia i plany. Przechodzimy z lekkością nad darami, które otrzymaliśmy. A w pewnym momencie budzimy się zdziwieni, że już niewiele pozostało w nas człowieka, którym byliśmy. Zniknął gdzieś pod nawałem obowiązków, zmartwień, wyobrażeń. Zapomniał czym jest życie. I zamiast być spójnym, zaczyna się wewnętrznie rozjeżdżać.

Człowiek, który jest skłócony sam ze sobą przypomina właśnie takiego wygnańca. Szuka, ale nie wie czego; tęskni, ale nie wie do końca za czym.

***

Już minęło zimowe przesilenie. Z każdym dniem noc będzie odrobinę krótsza. Coraz więcej będzie słońca, oby i w nas też było coraz więcej blasku. Tego właśnie Wam życzę na Boże Narodzenie i nadchodzący nowy rok: niech to będzie czas zachwytu, wejrzenia w głąb siebie i odkrycia, co już teraz daje Wam szczęście. Życzę Wam bezpieczeństwa, radości i zdrowia. Miłości i życzliwości. A przede wszystkim tego, byście nie czekali na cud, ale żyli tak, jakby już się zdarzył.

Fot. Benjamin DeYoung / Unsplash