Zakotwiczeni

Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie! Nie wiem jak Wy, ale ja słysząc taką formułkę od razu przenoszę się do przedostatniej ławki pod ścianą i czasów, gdy wydawało mi się, że jak tylko dorosnę to nikt mi nie będzie mówił co mam robić. Słodka naiwność! Nie tylko budżet mnie ogranicza, ale jeszcze brak czasu, bo przysięgam, że kiedyś doba była o wiele dłuższa.

Nie było mnie tu już od tygodnia i chciałabym móc powiedzieć, że zostałam poniesiona przez urodzinowy melanż, ale prozaiczna prawda jest taka, że miałam dość intensywny czas w pracy i nie starczało mi już sił na dodatkowe zajęcia. Przychodziłam do domu z głową spuchniętą od wiadomości, ledwo powłócząc nogami. Aktywność ograniczała mi się do kąpieli, podgrzania zupy i włączenia filmu, który ukoi mnie i rozczuli. Może to wpływ zimowej aury, może przeciążenia, ale potrzeba mi komfortu i emocji wywołanych przez powtarzalne, uspakajające czynności. Jeszcze przyjdzie moment kiedy zmierzę się z ambitniejszym kinem, albo wypróbuję nowy przepis, ale teraz mam potrzebę zjedzenia najprostszej pomidorówki i odpalenia komedii romantycznej. Taka moja mała kotwica, która nie pozwala zatonąć w odmętach przeładowania życiem.

A propos kotwic, ta moja jest całkiem miła, trzymająca mnie na powierzchni zadowolenia. Może powinnam więc nazwać ją pontonem albo dizajnerskim dmuchanym flamingiem? Są jednak takie kotwice, które zaczepiają się w mózgu i za nic nie chcą pozwolić na opuszczenie ciasnej zatoki. O nich Wam dzisiaj opowiem.

Pewnie zauważyliście, że wystarczy jeden komentarz (nawet niezupełnie na temat), a bardzo wiele osób zaczyna się do niego odnosić. Dotyczy to artykułów, postów, recenzji i rozmów na żywo. Powiedzmy, że cała dyskusja toczy się o szkodliwości cukru. Dane medyczne, przykłady z życia, merytoryka 200% normy. I nagle ktoś wyskakuje z coca-colą, że może to cukier w cukrze, ale wspaniale pomaga na żołądek. A potem fru: że to niezły odrdzewiacz, że babcia w niej kryształy czyści, że 15 lat temu ze szwagrem wrzuciliśmy do niej mentosy... Była rozmowa, nie ma rozmowy, bo oszroniona butelka z czerwono-białą etykietą trzyma nasze myśli na krótkiej smyczy. 

Bywają też inne betonowe klocki, które wepchnięte do głowy nie pozwalają się z niej wyrzucić. Ktoś powiedział, że wasza wspólna znajoma mizernie wygląda.  Do tej pory nie zwracałaś na to uwagi, ale to luźne stwierdzenie stało się rozbłyskiem supernowy i teraz każdy gest, każde słowo - ba, nawet to czego nie mówi - stanowi poparcie tej tezy. Martwisz się na zapas, analizujesz co możesz zrobić, a prawda może być taka, że dziewczynie nic nie jest. Może akurat stała w świetle, które zazieleniło jej cerę, albo była zmęczona. 

Wkurzasz się na brata, bo kiedyś wspomniał, że dziewczyna obśmiała jego słabość do Muminków. Pośmiali się oboje, Ryjek i Mała Mi stały się ich prywatnymi żartami, a ty masz poczucie, że chłop sobie życie marnuje z laską, która go nie szanuje. I miotasz się sama ze sobą, bo nie możesz ingerować w jego życie, a z drugiej strony aż cię skręca, że on taki biedny, stłamszony i nieszczęśliwy. To nic, że on sam wielbi ziemię, po której stąpa jego ukochana - ty wiesz, że jest zaślepiony. To nic, że świetnie się dogadują i lubią spędzać czas - no przecież, omotała go, małpa. On coś przebąkuje o zaręczynach, a ty wiesz, że to tylko dobra mina do złej gry. Auć. Ostro siostro.

To zapętlające myślenie może dotyczyć też nas. W podstawówce usłyszy człowiek, że Kasia ładnie śpiewa i koniec, mogiła, już nigdy nawet nie zanuci. Nikt nie powiedział, że śpiewasz kiepsko, ale w głowie koduje się cała ścieżka tego, że kwaczesz jak kaczka i żadna siłą cię nie przekona, by spróbować.

Myśl pada na podatny grunt naszych emocji i lęków, a potem zapuszcza korzenie. Nie zrozumcie mnie źle, nie chodzi o to, by wszystkich olewać i skupiać się na czubku własnego nosa, ale może warto od czasu do czasu zrobić odsiew i sprawdzić ile rzeczy powtarzamy za innymi, a ile jest wynikiem naszych przemyśleń.

Mam wrażenie, że to trochę tak, jak z koszyczkami ostu, które czepiają się ubrań. Łatwiej wplącze się w wełnę niż w ortalion. Tak samo natrętne myśli łatwiej dotykają tych obszarów, które w jakiś sposób są niezagospodarowane. Łatwiej skupiać się na brakach, niż rozwijać talenty. Łatwiej jest martwić się o świat, niż wziąć ster swojego życia w dłonie. Dostrzeganie swoich ograniczeń to cenna umiejętność, a dbanie o innych zasługuje na pochwałę, ale problem pojawia się wtedy, gdy środek ciężkości zostanie zepchnięty do jednego narożnika i rozwali misterną konstrukcję.

***

NPL, czyli programowanie neurolingwistyczne również odnosi się do kotwic. W największym skrócie chodzi o powiązanie konkretnej emocji z bodźcem (gestem, słowem, obrazem). Nie chcę się do tego odnosić, bo ani nie czuję się kompetentna w tym temacie, ani nie jestem przekonana, by mógł to robić każdy. A już na pewno nie bez przygotowania. Psychika to delikatna materia i chociaż istnieje wiele technik polepszających jakość naszego życia, jestem jednak zwolenniczką świadomego przepracowywania różnych traum czy walki z wadami. 

To naturalne, że każdy z nas ma swoje ukochane smaki, zapachy, piosenki czy rytuały, które pozwalają mu odnaleźć zachwianą równowagę. Niektóre z nich, w całkowicie nieuświadomiony sposób, stały się dla nas odsyłaczami do konkretnych momentów życia. Czasem dobrych, a czasem wywołujących ból. 

***

Obejrzałam już wszystkie poprawiacze humoru, od Masz wiadomość, po netflixowską nowość Kolacja dla czworga i powoli kończy mi się repertuar. Chętnie przygarnę nowe tytuły filmów o miłości i z obowiązkowym happy endem. Będę się zanurzać w świecie, w którym miłość zawsze pokonuje przeszkody, bo czuję, że tego mi trzeba. To będzie moje dryfowanie na różowiutkim flamingu. Dobrze jest mieć świadomość tego co nam szkodzi i pomaga w danym momencie. I właśnie ten moment jest tu kluczowy. Miesiąc temu to mogło być coś innego, za miesiąc też może. Przegląd odczuć, myśli i pragnień można potraktować jak zabieg higieniczny. Nie trzeba grzebać w mózgu codzienne, ale raz na jakiś czas takie porządki naprawdę się przydają.

Fot. Donald Giannatti / Unsplash