Spowiedzi nie będzie

Zacięłam się w sobie. Nie będzie spowiedzi. Bynajmniej nie chodzi mi o tę w konfesjonale, jestem praktykującą katoliczką, więc akurat do sakramentu pokuty chodzę, kiedy sumienie przestaje oślepiać bielą. Nie – chodzi o inną spowiedź. Taką, której pozornie nikt ode mnie nie wymaga, a jednak wszystko we mnie krzyczy, bym uderzyła się w pierś i zaczęła się tłumaczyć. Figa z makiem.

Pamiętacie tekst o kotwicach? Ten, w którym pisałam o myślach, które trzymają nas na uwięzi i zawężają perspektywę? Wspomniałam w nim też o tym, że jestem przebodźcowana i potrzebuję energetycznego doładowania w postaci komedii romantycznych i comfort food. Pod postem posypały się komentarze, że wiele osób na powierzchni życia utrzymują książki. Przy pierwszym komentarzu miałam ochotę przybić piątkę, bo przecież napisała to bratnia dusza. Przy ostatnim miałam ochotę wyć i udowodnić wszystkim, że ja też czytam. Błagam, nie skreślajcie mnie, nie jestem półanalfabetką!

Załączył mi się dziwny odruch, który kazał wypunktować ile książek przeczytałam w zeszłym roku, najlepiej z podziałem na kategorie. Aż zdrętwiałam w środku na myśl czy mogę się przyznać, że były tam opowieści z krainy krynoliny, czy jednak zachować to dla siebie? A te historie, kiedy laska lata z mieczem i rzuca zaklęcia? Czy nie stanę pod pręgierzem miażdżącej krytyki, która marszcząc nosek poinformuje mnie, że liczy się tylko filozofia i literatura faktu. BANG! Tylko, na Boga, to nie jest blog o książkach. Czytam, bo lubię, a nie po to, by udowadniać innym, że słowo pisane nie jest mi obce. A kiedy nie mam ochoty to odpalam film i dryfuję po morzu relaksu. A co!

A propos: ostatnio na pewnym forum zrzeszającym miłośników publikacji wszelakich, poprosiłam o pomoc w znalezieniu przygodówki dla młodszych nastolatków. Wytłumaczyłam, że potrzebuję czegoś nowego, bez magii i raczej bez wielkich romansów, że „Academy Explorer” przeczytana, Tomek Wilmowski znany na pamięć, wszystko co napisała Agnieszka Stelmaszyk, Rafał Kosik i Rick Riordan też, a w odpowiedzi dostaję… a może coś Agnieszki Stelmaszyk? Rafała Kosika? Ricka Riordana? Polecam przygody Tomka Wilmowskiego… Dzięki, ja też. To jednak był tylko klasyczny przykład czytania bez zrozumienia. Smutne, że na forum książkoholików.

Zdecydowanie bardziej wkurzyły mnie dobre rady.

W tym wieku to już dziecko powinno się garnąć do książek naukowych. Nooo. Nie wiem tylko, którą powinnam wybrać, bo regał się ugina. Właściwie brakuje tylko „Journal of Medical Science” i „Starożytności” Wolskiego.

Niech idzie do biblioteki, każdy bibliotekarz się ucieszy, że może doradzić. Dzięki! Że też na to nie wpadłam! Chodź Młody, ciocia ma świetny prezent dla ciebie. Pójdziemy do biblioteki i uważaj – sam sobie wybierzesz książkę do czytania. Dokładnie tak samo, jak co tydzień…

Zgrzeszyłam strasznie nie mówiąc, że ma to być prezent. Nie opowiedziałam historii życia, nie wyłuszczyłam wszystkich niuansów. Chociaż, jak wskazuje casus Tomka Wilmowskiego, psu na budę, by się to zdało.

Poradziłam sobie i bez tego, prezent zyskał aprobatę, ja +15 do zajebistości. Z forum się wypisałam, bo przy całej sympatii dla świata nie mam zamiaru robić sobie wiwisekcji przy tak błahej sprawie.

Myślę, że też to znacie.

A czym ty się tak zmęczyłaś? Serio? Przecież jakbyś wiedziała, to pewnie byś ograniczyła te dzikie ekscesy. Ciężko jednak ograniczyć pracę, gotowanie, zakupy i dojazdy.

Jak to nie jesteś szczęśliwa? Przecież masz wszystko! Widać nie wszystko, skoro jednak nie tryskasz szczęściem, jak fontanna w Parku Saskim. I możesz za cholerę nie wiedzieć, czego ci brak. Rysa na szkle.

A dlaczego ty tak to robisz? Hahaha, bo – werble dla napięcia – ludzie mogą żyć po swojemu. Dla niektórych to dość odkrywcze.

Dla mnie było.

Uświadomiłam to sobie wtedy, gdy zagotowałam się, tupnęłam nogą i obwieściłam, że nie będzie spowiedzi. Tej spowiedzi, której nikt ode mnie nie oczekiwał. Tej, do której poczułam się zobligowana w imię nie wiadomo czego. A kiedy już do mnie dotarło, że nikt nie wymachuje bacikiem, żebym się wytłumaczyła z moich wyimaginowanych przewinień, nie ocenia mnie, nie obgryza paznokci ze stresu – to po prostu zeszło ze mnie calusieńkie napięcie. 

Dobrze jest mieć w sobie przestrzeń na wewnętrzne manewry. Na to, by zrobić krok do tyłu, obrócić się o 45 stopni, spojrzeć pod innym kątem. Czasem posiedzieć chwilę dłużej i pomyśleć. Nie lecieć na oślep, by wykreślać z listy kolejne pozycje. Nie tłumaczyć się, gdy nikt cię nie słucha, ale spróbować usłyszeć siebie w życiowym szumie. 

***

No, to idę sobie poczytać ;)

Fot. Ernie A. Stephens / Unsplash