Rzut na granat

Widzieliście kiedyś uśmiechniętego lwa? No dobra, może nie jest to uśmiech sensu stricto, ale rozczula mnie widok grymasu na pysku tego wielkiego kota. 

Kocham wszystkie pory roku, ale jesień ma dla mnie szczególny urok. Nie ma nic lepszego niż szuranie butami w opadłych liściach. Już zaliczyłam grzybobranie, herbatę z malinami, dłuuuugi wieczór pod kocykiem. Obłożyłam się książkami z jesienią w tle i chłonę je, jak kania deszcz. Spacer w deszczu też mam zresztą odhaczony. A na pysku mam dokładnie ten sam uśmiech co kocur ze zdjęcia: omniomniom, jak ja nic nie muszę!

I nie chodzi o permanentny tumiwisizm, ale o wewnętrzne poczucie, że siła jest we mnie i żaden czynnik zewnętrzny jej nie zaburzy. Wiecie, chodzi o drobiazgi. Chociażby to, że uwielbiam mieć pomalowane paznokcie i zrobione oczy, a piszę te słowa całkowicie sauté. I nie tylko dlatego, że siedzę w domeczku, okutana w gruby sweter. Byłam bez makijażu na spacerze przez pół Warszawy, na poczcie i w kawiarni. Nie muszę dodawać sobie pewności siebie przez barwy bojowe. Nadal lubię bawić się cieniami, a świeży manicure sprawia, że świat staje się piękniejszy, ale bez tego też jest ok.

Lubię gdy dużo się dzieje, ale gdy brakuje człowiekowi czasu na sen, nasmarowanie nóg balsamem i powałęsanie się tak po prostu samemu ze sobą, to znaczy, że coś zaczyna szwankować. Dlatego to jesienne spowolnienie ma swój urok. Nie trzeba biec na oślep – znana prawda, ale ciągle się tego uczę. Uczę się odpuszczać filmy w kinie i wystawy, spotkania ze znajomymi i chwytanie okazji. To wszystko samo w sobie nie jest złe, ale w tym momencie nie jest dla mnie.

Myślę, że jako ludzie mamy tendencję do rzutu na granat. Bohaterskiego, to prawda, ale czy koniecznego? Bierzemy na siebie tyle obowiązków, jakbyśmy startowali do wyścigu o order z ziemniaka. Dźwigając zbyt dużo na raz, można nabawić się co najwyżej przepukliny.

Mam przyjaciółki, koleżanki i znajome, które nie potrafią powiedzieć „stop” samej sobie. Ba, sama mam czasem takie zapędy. Jeszcze jeden kurs, jeszcze jedno pranie, jeszcze tylko odpiszę, jeszcze nie padam na nos, ależ oczywiście, że to przeczytam, poprawię, zaceruję… Znacie to?

Tak bardzo człowiek chce być potrzebny, kompetentny, tak bardzo boi się wypaść z obiegu lub zawieść innych, że zaczyna zatracać się w powinnościach. Granicę pomiędzy tym co trzeba zrobić dziś, a tym co może poczekać, bardzo łatwo jest przekroczyć. Przecież to „nic takiego”. Kłopot w tym, że to „nic takiego” zabiera cenne minuty, które każdy i każda z nas ma dla siebie.

Cudownie jest pomagać innym. Dobrze jest dzielić się domowymi obowiązkami, albo robić drobne przysługi właśnie przez wzgląd na miłość do najbliższych. Może to patetycznie zabrzmi, ale bliźniego powinniśmy kochać, jak siebie samego. Wcale nie bardziej.

Biorąc na siebie wszystkie ciężary świata utwierdzamy innych w przekonaniu, że to nasz obowiązek. Nie przysługa, nie dobra wola – obowiązek. W dodatku w pewnym momencie sami zaczynamy w to wierzyć. A świat się nie zawali, gdy odeślesz autorowi raport do poprawy, zamiast skrupulatnie wpisywać cyferki za niego. Filary wszechświata nie runą, jeśli trzy dni z rzędu nie będzie obiadu. I wcale nie musisz być jak spod igły, jeśli nie jest to twoja wewnętrzna potrzeba.

Można żyć na wysokich obrotach i wysokich obcasach – jeśli to komuś pasuje, to super. Ale można czasem szpilki zmienić na trampki i wrzucić na luz. To też jest w porządku.

Dawanie z siebie tego co najlepsze jest wspaniałe. Róbcie to dalej, inspirujcie i cieszcie się każdą chwilą! Pamiętajcie tylko, że nie można dać więcej niż się ma. Rzut na granat to heroizm, ale to tylko chwila. Prawdziwe bohaterstwo to rozłożenie sił na długą wędrówkę, tak żeby starczyło też do podparcia innych.

*** 

Byłam na koncercie i w kawiarni, w lesie i u przyjaciół. Przeczytałam kilka wspaniałych książek i kilka średnich. Obejrzałam film, inny zgasiłam w połowie. Ładuję baterie, bo wiem, że jeszcze się przydadzą. Wam też tego życzę.

Fot. Wolfgang Hasselm / Unsplash