Kura

 Od ostatniego wpisu minął miesiąc, a ja zmieniłam się w kobietę-kurę. Wiem, kobieta-kot to o wiele seksowniejsza wersja, ale rzeczywistość jest nieubłagana. Nie chodzi o kurę domową z piosenki Marii Peszek, ale o... odlot.

Tak, tak, zaczynam latać. Może podfruwać. W każdym razie nie człapię dostojnie ze wzrokiem utkwionym w glebie, ale co jakiś czas prostuję skrzydła, macham nimi, jak szalona, a potem z wielką gracją osiągam zawrotny pułap kurnika.

Wszystko zaczęło się od imprezy z okazji Halloween. Moja przyjaciółka zorganizowała przebieraną imprezę, na której wystąpiłam w roli czarownicy. Pełna profeska: spiczasty kapelusz, różdżka, zmywalne tatuaże z fazami księżyca. Nawet sztuczne rzęsy sobie przylepiłam, by nadać spojrzeniu głębi. Mówię wam, Aquaman by się mógł utopić. 

Na szczęście nie było go, impreza odbyła się bez zgonów (hłe, hłe), a przy tych ilościach Krwawej Mary, jakie poszły uważam to za sukces. Tak się jednak złożyło, że jednym z gości był facet z bardzo ładnymi bicepsami i baaaardzo jędrnym mózgiem. Wypity alkohol uderzył w tętnice i z miejsca dałam mu 12/10. Oczywiście p-p-p-poker-face, jak śpiewała Lady Gaga i o północy z minutami grzeczny Kopciuszek, czyli ja, ulotnił się z balu.

Nie doceniłam jednak siły determinacji, facet zdobył mój numer, a ja przez kilka dni, które dzieliły nas od spotkania chodziłam po suficie z nerwów. Bo w co się ubrać? O czym gadać? A jeśli on zapamiętał mnie inaczej i bez imprezowej otoczki już nie będę taka pociągająca? A jeśli to mnie przestanie się podobać? A co, jeżeli zainteresowanie będzie jednostronne? A co, jeśli dwu??? Jednym słowem: świrowałam i to ostro.

Poszliśmy na spacer. Miał być krótki i niezobowiązujący, a trwał trzy godziny. Potem był kolejny, w magicznej scenerii ogrodu botanicznego. Były hektolitry kawy i policzki, które bolą od uśmiechu. Są plany na następne spotkania. Czy coś z tego wyjdzie? Już wyszło. Znowu odrywam się od ziemi. Może ciut nieśmiało, ale jednak. I fajnie mi z tą świadomością. 

Fot. James Wainscoat / Unsplash