Czarny czwartek – opowieść w trzech aktach

Prolog

Historia uczy i bawi, a co gorsze – lubi się powtarzać. Małpa.

Mieliśmy już trochę czarnych czwartków: krach na nowojorskiej giełdzie w 1929 r., rozruchy w Gdańsku w 1970 r. Niektórzy tak mówią o zmianie kursu franka szwajcarskiego… Ja swój czarny czwartek zaliczyłam w tym tygodniu. Zawaliło się chyba wszystko, co tylko mogło. A było to tak:

Akt I

Ferie spowodowały, że Warszawa opustoszała. Mniejsze korki = skrócenie czasu dojazdu do roboty o dobre pół godziny. Alleluja! Wiem, że nie powinnam, ale aż zatęskniłam za lockdownem. W poniedziałek skończy się ta dobra passa i znów będę się turlać zamiast mknąć jak strzała. Jednak w czwartek wciąż jeszcze cieszyłam się tym, że przyjechałam wcześniej i zdążę iść po zakupy.

Z koszykiem pełnym soków i wafli ryżowych podeszłam do kasy. Skanowanie, ziewanie, absolutna normalka. Aż przyszło do zapłaty. Sprawdzam raz, drugi, piąty. Wybebeszyłam na ladę całą torbę, a portfela brak.

Od razu się obudziłam. Panika działa skuteczniej niż kawa. Obejrzałam podłogę, poleciałam na przystanek – nadal nie ma. Dobrze, że miałam pudełko melisy w szufladzie.

Zaczęłam od tego co najważniejsze: od zastrzeżenia dowodu. Na kredyt mnie nie stać, więc pożyczek z parabanków spłacać nie będę, nie ma mowy! I teraz będzie pochwała, bo aplikacja m-obywatel naprawdę działa. Ogarnęłam wszystko raz-dwa. Człowiek nauczony doświadczeniem z administracją spodziewa się co najmniej labiryntu i zasieków, a tu niespodzianka. Ufff… Dobrze, bo w tych nerwach nie dałabym rady czytać po urzędowemu.

Potem przyszła kolej na zablokowanie karty. Banki ogółem wychodzą frontem do klienta, więc nie było problemu. Więcej trudności nastręczył kontakt z ZTM, ostatnim bastionem minionej epoki. Dzwonię do punktu rzeczy znalezionych – Paaaani kochana, a to już się nie znajdzie. Do kierowców nie zadzwonią, na dyspozytornię też nie, bez szans.

To dzwonię na 19115 – w końcu jesteśmy miastem czynnym całą dobę. Od razu mnie rozłączyło, bo kolejka oczekujących była długa, jak Wisła. Ale od czego jest czat. Jakby co, to polecam. Wytłumaczyłam, że albo mnie skroili, albo sama zgubiłam wszystkie karty, łącznie z zakodowanym biletem. Jakim cudem? – zapytacie. Pewnie jak sięgałam chusteczki. Telefon. Pomadkę. Czy cokolwiek innego. Mam nauczkę do końca życia.

Kajanie kajaniem, ale w tym czasie trwały prace nad zdobyciem numeru autobusu. Załoga ustalona, numer na odpowiednią zajezdnię podany. Dzwonię. Odebrał Pan Gbur, usiłując spuścić mnie po brzytwie, w dodatku jednej z tych tępych i zakrwawionych. W drodze negocjacji pozwolił zadzwonić w południe, gdy autobus zjedzie do bazy.

Do dwunastej stresowałam się potwornie, wyobrażając sobie jak mi kradną tożsamość i zaciągają milionowe pożyczki. Niby dowód zastrzeżony, ale ziarno niepokoju ma niepokojąco szybkie tempo wzrostu. Zdążyłam wypić miesięczny zapas melisy, gdy wybiła godzina, o której mogłam znowu porozmawiać na temat zaginionego portfela.

Nie uwierzycie… ODNALAZŁ SIĘ! To znaczy ja w to cały czas wierzyłam, ludzie są z natury dobrzy i w ogóle, ale mało sufitu głową nie przebiłam z tej radości. Odbiór nadgodzin wypisany, dycha na bilet pożyczona, torebka zasunięta (co sprawdziłam jakieś 8 razy).

Poleciałam sprintem na przystanek, z przystanku na zajezdnię, tam odbiłam się od szlabanu. Ochrona na szczęście była miła, z lekkim tylko niedowierzaniem pytali czy na pewno mam potwierdzone, że te dokumenty są u nich… No są! Gbur świadkiem!

Akt II

Gdy sprawdziłam zawartość przegródek i odblokowałam kartę, spadło wreszcie ze mnie całe napięcie. Aż musiałam kawę wypić dla wyrównania ciśnienia. Stwierdziłam, że była to przygoda może nie najciekawsza, ale jednak zakończona szczęśliwie. A skoro tak, to mogę bez wyrzutów sumienia iść na kawitację i masaż twarzy.

Wiadomo: stres, nerwowe tiki, nadprogramowe zmarszczki mimiczne. Samo nie zniknie. Szczęśliwie się złożyło, że na wizytę w moim ulubionym salonie byłam zapisana już od kilku dni. Wchodzę i nie wierzę. Wszędzie pusto. Ciemno, głucho. Recepcjonistka siedzi, jak trusia. Na fali optymizmu zagaiłam o remont, ale szklany wzrok powiedział mi wszystko… Likwidacja.

Śródmieście pustoszeje, czynsze idą w górę. Koszty prowadzenia działalności zjadają zyski. Po 9 latach czas zamknąć podwoje. I gdzie będę teraz chodzić na sonoferezę i kwas migdałowy? Tu już byłam zaprzyjaźniona, moja kosmetyczka wiedziała jaki zabieg mi potrzebny, znała moją skórę. I chociaż masaż był miły jak zawsze, to jednak wizyta zostawiła po sobie gorzki posmak żalu.

Akt III

Po powrocie do domu zrobiłam więc to, co robią bohaterki amerykańskich filmów w chwilach smutku – sięgnęłam lody i zaczęłam wyżerać je łyżką prosto z pudełka. Przynajmniej taką małą, a nie wiosłem do zupy. O dziwo, pomogło.

Siedzimy, gadamy, śmiejemy się – historia zagubionego portfela wzbudziła zgrozę, histeryczny śmiech i zbiorowe westchnienie ulgi, więc zaczęłam się odprężać. I wtedy się zaczęło.

Wszystkie inne perypetie to tylko drobne niedogodności, w obliczu prawdziwego cierpienia. Jednego z domowników dopadło zatrucie. Każdemu z nas ulało się kiedyś i nikt nie twierdzi, że to przyjemne, ale nie ma co panikować. No chyba, że uporczywe wymioty trwają już szóstą godzinę, pacjent przelewa się przez ręce i trzęsie, jak w febrze.

Nie pomogły ziółka, ani krople żołądkowe. Nie do końca było wreszcie wiadomo czy przyczyną było zjedzenie czegoś nieświeżego, złapanie wirusa czy zapalenie otrzewnej. W chwili, gdy nawet woda nie zostawała w żołądku dłużej niż 10 minut podjęliśmy decyzję – trzeba wezwać pogotowie.

Telefon pod 112 i natychmiastowe połączenie. Rozmowa z dyspozytorem, potem przekierowanie na pogotowie. Tam kolejny wywiad i zderzenie ze znieczulicą. Wiem, że to czasem odruch obronny, by nie zwariować od nadmiaru emocji wylewanych przez innych ludzi. Wiem… ale wiem to po fakcie, kiedy już ochłonę. W stresie nie jest mi potrzebne dowalenie, jakbym to ja osobiście odpowiadała za cierpienie ludzi. Nie mam mocy sprowadzana skrętu kiszek, a gdybym miała, to naprawdę nie mam sadystycznych skłonności.

Zgłoszenie przyjęte – warknęła dyspozytorka i rozłączyła się, nim zdążyłam zapytać ile będziemy czekać na karetkę. Przyjechała po 20 minutach i grubo po zapadnięciu ciszy nocnej. W tym czasie zdążyłam ubrać się ciepło, nalać wody do butelki i przygotować mentalnie na wizytę na SOR-ze. Wiadomo, że gdy chory człowiek ledwie siedzi, to w szpitalu sam sobie nie poradzi. Na szczęście obyło się bez tego.

Przyjechało dwóch ratowników, przeprowadzili wywiad, zrobili badania, dali zastrzyk. Trochę nas uspokoili. Lek miał zacząć działać w ciągu godziny. Zaczął trochę później, ale ważne, że organizm zaskoczył.

Epilog

Usypiając cieszyłam się, że ten dzień się skończył. W piątek nie było już źle – stres odpuszczał, przeradzając się w ból głowy. Chory spał i zdrowiał. Odstałam swoje w kolejce, by wrobić nowy dowód.

To była istna kumulacja nieszczęść, które jednak nie okazały się niszczące. Sytuacje, których doświadczyłam po raz kolejny uświadomiły mi, że ani mój komfort, do którego przykładam taką wagę; ani sprawy materialne, które są przecież istotne; nie są tak ważne, jak zdrowie i szczęście ludzi, których kocham. Prosta prawda, która ustawia priorytety we właściwej kolejności.

Byłam w pewien sposób dumna z szybkości swoich reakcji i opanowania. Zachwycona tym, że mam wokół siebie mnóstwo dobrych ludzi. Zaimponowało mi, że procedury i systemy działają, wbrew temu co mówią malkontenci. Może w jakimś stopniu rozczarowałam się tym, że nie wszyscy stajemy na rzęsach, by świat był lepszy, ale w ogólnym rozrachunku empatia i kompetencja przeważyła nad nieuprzejmością i spychologią.

Coś w tym jest, że znamy się na tyle, na ile sprawdzi nas życie. Ale póki co, czuję się sprawdzona na długo!

Fot. Kyle Head / Unsplash