Trampki noblistki

Lepiej być ładnym czy mądrym? Patrząc na zarobki pięknych aktorek i wiecznie niedofinansowaną naukę, wniosek nasuwa się sam, ale…

***

Byłaby to rozkmina pozbawiona większego sensu – bo nawet lokowania produktów nie będzie – gdyby nie jedno niezwykle ważne zdanie, które podobno wypowiedział Picasso: „Piękne kobiety wierzą w swoją inteligencję, kobiety inteligentne nie wierzą w swoją urodę”. I coś w tym jest.

Wybaczcie, że facetów wykluczam z tych rozważań, ale nie rozmawiam z kolegami o ich wyglądzie. A już z całą pewnością nie o ich odczuciach w tym względzie. Ograniczamy się do komunikatów w stylu: „Fajna marynarka” i „Dobrze ci w tej fryzurze”, ale nic więcej. Kobiecy punkt widzenia jest inny – i nie oszukujmy się, jestem nim żywo zainteresowana z osobistych pobudek.

To normalne, że czasem człowiek czuje się i wygląda, jak Miss World, a innym razem jak pół dupy zza krzaka. Mimo, że obiektywnie niewiele się zmienia. Można się wyspać, umalować i naciągnąć to i owo, ale ogólny zarys zostaje ten sam: oczy, uszy, nos. A jednak czasem pewność siebie wylewa się każdym porem skóry i promieniejemy. Świat pięknieje, wróble zatrzymują się w locie, wiatr łagodnie rozwiewa kosmyki. Gdybym znała zaklęcie na utrzymanie tego stanu na co dzień, to właśnie odczyniałabym urok.

Innym razem człowiek wstaje pomięty i nie pomoże puder, tusz, gdy kolagen zwiotczał już. Mimo uczciwej suplementacji (gdy się przypomni), pielęgnacji (gdy się zachce) i zażywania ruchu (gdy nic nie jedzie w kierunku domu). Whatever…

Bywa też, że czujemy się mocni w duchu, jak Conan Barbarzyńca. W kontekście intelektu może to dziwne porównanie, ale wyobraziłam sobie jędrny mózg, którego zwoje mają taaaką rzeźbę. Mamy przecież przebłyski geniuszu, idealnie składamy słowa, ustawiamy ciągi cyfr, olśniewa nas wena. A innym razem paździerz i zliczenie do pięciu to nie lada gratka. W takich wypadkach zwalam to na wybuch na słońcu, lecące ciśnienie i brak kawy. Jedno do drugiego nic nie ma, ale zawsze miło jest się usprawiedliwić przed samą sobą.

Mimo tego, że każda z nas zalicza dzień pt.: „Jestem taka piękna/paskudna/mądra/głupia”, to i tak jakoś się definiujemy.

Znam wiele naprawdę mądrych babeczek, które są śliczne, a jednak nie przyjmują tego do wiadomości. Ufają swojemu mózgowi we wszystkim, prócz oceny wyglądu. Mówią o sobie „ładne”, ale nie „piękne” i nie dowierzają, gdy ktoś je komplementuje. Abstrahując od tego, czy są w danym momencie zrobione na tip-top, czy całkowicie saute.

Te same kobiety są niesamowicie pewne siebie jeśli chodzi o kompetencje umysłowe – i akurat w ich przypadku jest to uzasadnione. Bywa jednak tak, że przepustką do przypisywania sobie niesamowitej inteligencji jest po prostu ładna buzia… i takie dziewczyny też znam.

Trochę mnie boli wewnętrznie, gdy piszę te słowa. Zawsze bardzo oburzałam się na upraszczanie świata na zasadzie ładna=głupia, brzydka=mądra. Są ładne i mądre  jednocześnie, ale są też brzydkie i głupie. A najwięcej jest tych pośrednich, z całym repertuarem zachowań i min. Niewiele trzeba, by odstawić numer miesiąca.

Stereotypy funkcjonują głównie dzięki temu, że podlewamy je naszym zachowaniem. Może odpowiada za to efekt aureoli, który każe nam przypisywać dobre cechy atrakcyjnym ludziom? Ładne dzieci stawia się często w pierwszym rzędzie podczas przedstawień w przedszkolu. Może nie najbystrzejsza ta biedroneczka, ale ma taką słodką twarz. A potem to już leci. Tak samo „wypycha się” na przód te zdolne brzdące – a to wierszyk, a to konkurs, a to zawody. Gdy pewność siebie zostanie posiana na żyznej glebie młodego serca, niełatwo ją potem wyplenić – i dobrze! To duży kapitał, bo żyjemy w czasach, gdy siedzenie w kąciku w ogóle się nie sprawdza.

Jednocześnie, gdy dostrzegamy tylko jedną cechę – nieważne czy fizyczną, charakterologiczną lub umysłową – to w pewien sposób rugujemy całą resztę. Dobrze, gdy człowiek stara się poukładać sam siebie i weryfikuje oceny innych. Gorzej, gdy bierze je za prawdy objawione. Najgorzej, gdy całe wyobrażenie o swojej wartości zawiesza tylko na tym jednym kołku.

Wydawałoby się, że lepiej być ładnym niż mądrym – ludzie na ciebie patrzą, zachwycają się, ty też żyjesz w zachwycie, dodajesz sobie +100 do intelektu i ogólnej zajebistości. Ale jeśli coś zaburzy estetykę, to cały domek z kart upada... Musisz mieć w zanadrzu coś jeszcze, żeby nie załamać się, gdy pojawią się zmarchy i rozstępy.

Więc może lepiej być mądrym? Uroda przemija, ale to mózg – mózg, mózg, mózg – ciągnie nasz ewolucyjny wózek (Patrz pan! Ogień!). Zresztą inteligencja jest seksi. Tylko potem uruchamia się wewnętrzny Pinky. Robimy jakąś głupotę – może nawet się poparzymy – i nagle zaczynamy kwestionować wszystkie swoje wybory. Kopiemy się w kostki z uporem godnym lepszej sprawy i zamiast wyciągnąć wnioski po prostu chowamy głowę w piasek. Ile genialnych pomysłów nie ujrzało światła dziennego, bo ludzie bali się uwierzyć w swoje kompetencje.

Myślicie, że to pochwała przeciętności? A skąd! To raczej apel o luz. Bo czasem będziemy zachowywać się durnie, jak najgłupsze trampki w obuwniczym. Takie, co noblistkom nie dorastają do pięt. A czasem to właśnie my będziemy dokonywać przełomów na miarę Kopernika. Olejmy Noble, Oscary, plebiscyty People i Forbesa. Olejmy to, co wtłaczano nam do głów lub co sami o sobie myślimy. Po prostu żyjmy – pięknie, najpiękniej jak się da. Życie będzie bywało brzydkie, będzie miało momenty, kiedy utytłamy się jego prozą po łokcie. Będziemy czuć się wymemłani i padać na pysk. Ale będziemy też wstawać, otrzepywać się z kurzu i ruszać dalej.

Uwierzmy w swoją inteligencję i w urodę, ale nie przywiązujmy do nich aż tak wielkiej wagi. W ogólnym rozrachunku i tak najcenniejsze jest dobre serce.

Fot. Giordano Rossoni / Unsplash