Maskując strach

– Stworzyłam potwora – mruknęła zadowolona X znad ekranu komórki.

– A co, gadasz z ChatGPT? – spytałam, wcale nie złośliwie, bo jak wiadomo jestem ucieleśnieniem słodyczy. Chyba, że akurat nie, ale nie wchodźmy w szczegóły.

– Lepiej. Po pół roku wychowywania, mój facet wreszcie sam z siebie zaproponował, że wybierze miejscówkę!

Odważny ruch. To nie tak, że X jest wybredna – można z nią iść na frytki do Maczka i do opery na „Carmen”, zawsze się odnajdzie. Podziwiam jednak, że sześciu miesiącach machania nożyczkami chłopak ciągle ma jaja, żeby wyjść z inicjatywą.

Zacznijmy od długiego wywodu na temat tego, że jest niezależna i nie da postawić sobie kawy, chyba że mu odkupi. Na pierwszych randkach to by się broniło, ale wyskoczyła z tym po dobrych kilku miesiącach, gdy podliczyła sobie w Excelu, że jednak nie są na równi w kwestii wydatków i to wygląda, jakby na nim żerowała. Nic z tych rzeczy, ale tak właśnie ubzdurała sobie moja hienka z kalkulatorem w łapce. Żeby jeszcze jej się nie podobała ta adoracja! Ale nie, było wręcz przeciwnie: taki szarmancki, taki ułożony, byliśmy na ptifurkach, och, ach, on płacił, ja też i ojojoj. A potem nagle dopadła ją fala samokrytyki, tabelki z formułami poszły w ruch i Bogu ducha winny facet dostał rykoszetem. Teraz bawią się w BLIKA, żeby znowu piany nie dostała.

Pamiętam też lodowaty dzień, który spędzałam sobie radośnie pod kocykiem, podczas gdy X, wkurzona jak osa, perorowała, że byli w kinie i – uwaga – nie pozwolił jej poczekać z nim na autobus, tylko wsadził ją w tramwaj i marzł samotnie. „Dobrze, że go do domu nie odprowadziłaś” rzekłam, na co odpowiedziało mi oburzone fuknięcie. Tak się przemawia do rozumu przyjaciołom, panie i panowie!

A teraz śmiech na bok, bo o ile łatwo jest punktować czyjeś wtopy, o tyle ze swoimi już nie jest tak milusio. Każdy z nas ma za uszami jakieś głupie zachowania. Wydawałoby się, że X jest agresywną babką, ale to nieprawda. Pozuje na hardą, nosi swoją zbroję, ale ma miękki środek. Właśnie dlatego jestem przekonana, że za tą manifestacją pt.: „Jestem duża, dam sobie radę” tak naprawdę kryje się strach przed bliskością.

Wielu ludzi się tego boi. Czasem świadomie, czasem nie, ale jest w nas podskórny lęk przed pokazaniem się innym bez osłon. To dlatego pojawia się tak wiele klasyfikacji zachowań: Wesołek, Macho, Kobieta Bluszcz, Nieporadna, Piotruś Pan, Królowa Śniegu… Chowamy się za tymi etykietkami, przyjmujemy narzucone wzorce za swoje i rozpaczliwie tęsknimy za prawdą. Chcemy, by patrząc nam w oczy ludzie rzeczywiście widzieli nas takimi jakimi jesteśmy, a jednocześnie uciekamy.

Można grać całe życie, ale  czy warto?

X przeszła przez swój etap Walkirii – już nie walczy na siłę, ale jasno komunikuje na czym jej zależy. I słucha. To też jest ważne.

Silne, niezależne, z kotem, psem i bez zwierząt, z paprotką i gołym parapetem, z dzieckiem i bez dziecka – wszystkie mamy wystarczająco dużo energii by zmierzyć się z życiem w pojedynkę. Ale wcale nie musimy. Możemy czasem opuścić gardę i nie udowadniać światu na siłę, że drzemią w nas Amazonki. 

Tak samo faceci – ogarniacie świat lepiej niż przodkowie: oni musieli iść upolować dzikiego zwierza, zaorać pole albo bić się o rubieże, ale w zasadzie nic więcej. A wy musicie iść do pracy, wstawić pralkę i wiedzieć jak przewinąć niemowlaka. Bycie zmęczonym, rozżalonym, czy zachwyconym nieporadną laurką córeczki, wcale nie jest niemęskie. Naprawdę mamy w sobie ogromną moc, ale nie musimy wcale trzymać jej ciągle pod skórą. Nie ma nic złego w tym, by od czasu do czasu odpuścić. To, że można pojechać samochodem 220km/h to nie znaczy, że trzeba grzać silnik na polnej dróżce, prawda?

Nie musimy grać ani przed ludźmi, ani przed samymi sobą. Nie trzeba uśmiechać się na siłę, ani udawać, że jest ok, kiedy świat wali się na głowę. Bycie spójnym w myślach, słowach i czynach pozwala na budowanie dobrych relacji, ale też na wartościowe przeżywanie dni, bez kurczowego wieszania się na innych.

Fot. Micky White / Unsplash