Oktawia, która nie jest Skodą

Oktawia nie była Skodą, ale bywały dni kiedy tak się czuła: jak zjechane auto. Niby przebieg nie był jeszcze duży, a karoseria miała dopiero kilka delikatnych rys, ale czasem miała wrażenie, że życie przeczołgało ją po różnych wertepach. Najgorsze były te drogi, którymi wcale nie chciała jechać, ale GPS lepiej wiedzących ktosiów uparcie ją na nie kierował.

Jeszcze w liceum były naciski rodziny, by poszła na prawo, bo prawnikom nigdy pracy nie zabraknie. To nic, że już po pierwszym roku wiedziała, że to nie jej bajka. Co z tego, że poszczególne kazusy były ciekawe, gdy na samą myśl o spędzeniu życia z kodeksem pod pachą dostawała gęsiej skórki? Ale mama chciała mieć prawniczkę w rodzinie... I tata, i babcia. A Oktawii tak naprawdę podobał się handel. 

Tak, skończyła wydział prawa i nie, wcale nie pracuje w zawodzie. Szkoda trochę tych straconych nocy, kiedy zakuwała do kolokwiów i egzaminów. Wkuwanie kodeksów szło opornie, gdy tymczasem wszystkie ciekawostki dotyczące praw rynku, marketingu i technik sprzedaży same wskakiwały jej do głowy.

Naciski, by zamieszkać z rodziną partnera też nie były jej w smak. Co z tego, że taniej? Co z tego, że duży dom i wszyscy się pomieszczą? A jednak na kilka dobrych lat wylądowała z teściami pod jednym dachem. Uprzedzę wasze wyobrażenia: żadnej kosy nie było. Nikt im do sypialni nie wparował, nie grzebał w szufladach, nie było przytyków o zły sposób gotowania ziemniaków. Bo prostu czuła, że nie jest dorosłą kobietą budującą życie z dorosłym mężczyzną. To była bardziej zabawa w dom pod okiem rodziców, niż prawdziwe życie.

Kolejny raz zderzyła się z murem dobrych rad, gdy zaszła w ciążę. Każdy był specjalistą w dziedzinie rozwoju człowieka. To powinnaś jeść, a tego nie, śpij, nie śpij, spaceruj, leż, słuchaj Mozarta, albo lepiej reggae. Nie lubisz? Polubisz, dla dziecka wszystko. Zniknęła Oktawia, został brzuch... Jeszcze gorzej było kiedy Mała pojawiła się na świecie. Oj, wtedy to dopiero zaczął się wysyp ekspertów od przewijania, karmienia, ubierania...

Paradoksalnie to właśnie wtedy zaczął się w Oktawii okres wybijania się na niepodległość. Wydawałoby się, że narodziny dziecka wymuszają koncentrację wszystkich sił na tym maleńkim stworzeniu, które samo sobie nie poradzi. Tymczasem Oktawia zaczęła bronić siebie i swoich granic. Tak budzi się lwica, proszę państwa.

Grzecznie podziękowała za rady i filtrowała je przez własne obserwacje i przemyślenia. Dziecko nie musi mieć czapeczki non stop... Naprawdę, ten ryk z przegrzania jest nie do podrobienia.

Trochę trwało zanim zahukana dziewczyna zmieniła się w kobietę pewną swojego zdania i swojej wartości. Pracuje w branży, którą lubi; mieszka z mężem i córką w mieszkaniu, które może nie jest wielkie i luksusowe, ale własne i dokładnie takie, jakie chciała mieć; razem wychowują Młodą na dziewczynę, która będzie umiała mówić otwarcie o swoich potrzebach.

A wiecie, co było największym katalizatorem tych zmian? Batalia o zmianę nazwiska.

Tak się przyjęło w naszym kręgu kulturowym, że kobieta po ślubie przyjmuje nazwisko męża. Szczytem emancypacji było przez lata nazwisko dwuczłonowe - czasem prowadzące do śmiesznych zlepków, jak Kawa-Śmietanka albo Zimny-Mróz.

Oktawia do swojego nazwiska była przywiązana bardzo. Po pierwsze i najważniejsze: podobało jej się i od zawsze czuła, że jest częścią jej tożsamości. Całe życie była Oktawią X i chociaż ogromnie kochają swojego narzeczonego, wcale nie chciała przeistaczać się w nieznaną sobie Oktawię Y. Dla mnie argument wystarczający, ale dyskusja na ten temat nie milkła przez kilka miesięcy. 

Sięgała więc po argumenty historyczne (To jedno z najstarszych nazwisk w tym kraju…), przez sentyment, aż po granie na emocjach (Będę ostatnia z tym nazwiskiem, przecież Młoda nosi nazwisko ojca...). Jak grochem o ścianę. Olaboga, córuś, to wy nie chcecie być rodziną? Jak to tak, za mąż iść i bez nazwiska męża? To po co wam ten ślub? A narzeczony się zgadza?

A wyobraźcie sobie, że owszem. Akurat główny zainteresowany problemu z tym nie miał. I wiecie co zamknęło usta krzykaczom? Jak pewnego razu Oktawia nie wytrzymała i wrzasnęła: Nie jestem samochodem, żeby mnie przerejestrowywać przy zmianie właściciela! 

Kocham ten tekst 🥰

***

Te wszystkie rady i nagabywanki wypływają przeważnie z dobrych chęci. Ludzie mają swoje wyobrażenia o szczęściu i dlatego tłumaczą innym jak je osiągnąć: prestiżowym zawodem, wygodnym mieszkaniem, miłym dla oka obrazkiem rodziny. Zapominają tylko o tym, że każdy człowiek definiuje szczęście na swój własny sposób. Nie trzeba unosić się, gdy jedni dają rady, a inni nie chcą ich słuchać. Lepiej zaakceptować, że każdy z nas popełni własne błędy, wytyczy swoje ścieżki i pójdzie przez życie w jedynym, niepowtarzalnym tempie. 

I to jest ok!

Fot. Martina Katlera / Unsplash