Bezdzietne lambadziary kontrakują

Bezdzietne lambadziary są wśród nas! I to jeszcze te najgorszego sortu, te które nie chcą mieć dzieci. Wiem, bo jestem jedną z nich.

Dzieci lubię z daleka i w niewielkich ilościach, zwłaszcza te zupełnie małe, z którymi nie da się jeszcze pogadać. Gaworzenie jakoś mnie nie rozczula, łyse główki też nie. Przynajmniej nie hurtem, bo dzieci znajomych nawet mnie ciekawią - te ich mikrołapki są urocze, lubię kupować im śmieszne śpioszki, bawią mnie filmiki z ich pierwszymi próbami jedzenia (zwłaszcza cytryny :p). Im są starsze tym łatwiej jest mi się angażować w ich problemy i radości. Jak tak myślę to naprawdę fajna ze mnie ciocia.

Tylko... cieszę się, że jestem jedynie z doskoku. Pójdę na lody, pogadam o bajkach, odpowiem na trudne pytania. A jednocześnie nie muszę martwić się o miejsce w żłobku, zbieranie kasztanów na technikę, kinderbale z odpowiednią oprawą. Podoba mi się wolność i jeżdżenie na wakacje niezależnie od szkolnego kalendarza. 

Nigdy nie chciałam mieć dzieci i do tej pory się to nie zmieniło, a jednak i ja, i wiele moich koleżanek, które też są bezdzietne z wyboru mierzymy się czasem z wyrzutami sumienia. 

Na przykład wtedy, gdy ktoś nam bliski stara się o dziecko i mimo ogromnych pragnień nie może zająć w ciążę, albo jej donosić. A my wiemy, albo podejrzewamy, że byłybyśmy w stanie urodzić dziecko. Wiele z nas przygniata to poczucie winy, że odrzucamy coś, co dla innych jest spełnieniem marzeń. 

Boimy się, że umrzemy samotnie, gdy wszyscy fajni faceci deklarują chęć posiadania potomstwa. Wiele dziewczyn wycofuje się wtedy raczkiem z relacji, która nawet nie zdążyła się rozwinąć w głębszą znajomość. Przecież i tak się nie uda, głosi napis na mentalnej makatce.

Jeszcze inne borykają się z poczuciem, że zabierają coś swojemu mężczyźnie. Jasne, są takie pary, które przedyskutowały temat prokreacji i zgadzają się wieść życie we dwoje, bo np.: jest im tak dobrze i wygodnie. Zdarzają się też faceci, którzy dzieci mieć po prostu nie chcą. Bywa też tak, że mężczyzna do tego stopnia kocha kobietę, że mimo marzeń o synu czy córce, zgadza się tych dzieci nie mieć - jeśli jest to dla niej problem nie do przeskoczenia. W drugą stronę też to działa. Znam dziewczynę, która zrezygnowała dla męża z bycia matką i jest to dla niej trudne, mimo, że woli wieść życie z nim, niż bez niego.

Nie wiem jak mężczyźni czują się z rezygnacją z przedłużenia rodu w imię miłości do kobiety, ale wiem, że sporo kobiet biczuje się w takiej sytuacji tym, że są w jakiś sposób wybrakowane i nie chcą tego, czego "normalna" kobieta chcieć powinna.

Tu dochodzimy do tej normy, która kanonem jest w dużej mierze umownie. Tak, większość z nas chce mieć dzieci i traktuje to jako oczywistość, ale odsetek ludzi, którzy nie są gotowi na rodzicielstwo, albo żałują, że mają dzieci, również jest duży. Mówi się o tym coraz częściej. Moim zdaniem to dobrze. To nie jest wrzask egoistów, jak chcą nas szufladkować. Ostatecznie nikomu krzywdy nie robimy, ani nie zniechęcamy innych do rodzenia dzieci.

Myślę jednak, że o wiele lepiej jest wtedy, gdy na macierzyństwo i ojcostwo decydujemy się świadomie. Wpadki były i będą, ale najgorzej jest nie mieć wewnętrznego przekonania do tego, że chce się być rodzicem, a ulec presji rodziny czy otoczenia.

To normalne, że każdy człowiek ma inne zapatrywanie na szczęście. Mam sąsiadów z 7 córek i spodziewam się, że za rok będzie kolejne maleństwo. Taki wybrali model dla siebie, są z niego zadowoleni, stać ich na dzieci - ekstra. Są też tacy, którzy nigdy nie zdecydują się świadomie na dzieci i też mają do tego prawo.

Bzdurne argumenty o egoizmie, życiu dla siebie, szklance wody na starość itd. nie przekonają człowieka, który widzi zarwane noce i rezygnację ze wszystkiego co kocha w swojej rutynie. 

Ludziom łatwo jest oceniać wybory innych, ale robią to często bardzo powierzchownie. Machają ręką z lekceważeniem na to, że człowiek boi się, brzydzi, nie ma siły. Bądźmy dla siebie nawzajem czuli i wyrozumiali - każdy ma jakiegoś demona, który podgryza mu pięty, nie warto być kolejnym, który kopie po nerkach.

Fot. Becca Tapert / Unsplash