Pochwała lenistwa

Dziś będzie o lenistwie. A raczej o tym czy w ogóle potrafimy odpoczywać. Zróbcie szybki rachunek sumienia: kiedy tak naprawdę było wam błogo? 

Po moich intensywnych wojażach, które ze wschodu rzuciły mnie na południowy zachód, a zaraz potem na północ, po dziesiątkach nadgodzin, hektolitrach kawy i permanentnym przyspawaniu do laptopa nadszedł czas na urlop. W listopadzie. A gdzie można się dogrzać w Polsce o tej porze roku? Tylko w spa.

Wbrew pozorom nie jest to aż tak droga przyjemność - jest wiele pakietów promocyjnych, a nawet pobyt bez dodatkowych zabiegów potrafi zrelaksować. Naprawdę trzeba się sprężać żeby skorzystać ze wszystkich saun, biczy wodnych, bąbelków w jacuzzi i smukłym kieliszku. 

Ja wybrałam się na babski wypad połączony ze świętowaniem urodzin przyjaciółki. Jak trzy muszkieterki nacierałyśmy się olejkami, nakładałyśmy maseczki na twarze i odżywki na włosy. Smarowanie tyłka miodem po prostu. Obiektywnie było miło, nawet bardzo - dużo śmiechu, pogaduchy, miękkie łóżka, wykrochmalone szlafroki. A jednak kilka razy zdarzyło się, że miałam już dość. 

Denerwowałam się podskórnie, że trzeba wstać na śniadanie o konkretnej porze. To nic, że okienko czasowe miało 3 godziny. Leżałam z maseczką i myślałam: Długo jeszcze? Marudna byłam, jak Osioł ze Shreka. Coś mnie gnało, ale co i gdzie, to już zagadka. 

Złapałam się na tym, że wszystko mnie boli - od najdrobniejszej kosteczki, aż po mięśnie między żebrami. Znowu problemem było wybranie zupy z menu. I wcale nie byłam w tym osamotniona!

Pierwszego dnia jedna z moich przyjaciółek popłakała się z nadmiaru emocji: bo tak było ładnie, bo zawsze chciała, bo wszyscy tacy mili. Druga łapała zawiechy, kiedy po prostu nie miała siły gadać. Potrzebowała pobyć z samą sobą, by wrócić do równowagi. 

Rozmawiałyśmy o tym i każda z nas żyje w takim pędzie, że kiedy zegar zwalnia, to aż nie wiemy co z sobą zrobić.

Popatrzcie na siebie - czy jak macie wolną chwilę to poświęcacie ją sobie (wnętrzu lub zewnętrzu), czy raczę łapiecie za ogłuszacze: komórkę, telewizor, książkę? Przyznaję bez bicia, że rzadko pozwalam sobie na nic-nie-robienie. Takie bycie tu i teraz z gapieniem się w chmury to małe święto, warte osobnego wpisu w kalendarzu. 

Za to kiedy już zwolnię na tyle, by nic nie robić - a np. sauna i odpoczynek po niej to wymuszają - to widzę, jak bardzo mi tego brakuje.

Mam takie wspomnienie z dzieciństwa, kiedy leżałam na kocu przed blokiem u babci. Inne dzieci poszły na obiad, a ja na nie czekałam. Patrzyłam na liście klonów, na niebo, myślałam o tym jaka jestem szczęśliwa i marzyłam. 

Bez marzeń świat byłby tylko bezduszną machiną, odkurzaczem, który wysysa siły do cna. Tylko aby marzyć, trzeba mieć trochę czasu. Trzeba pozwolić swoim emocjom i pragnieniom dojść do głosu. To się nie uda ze wzrokiem wlepionym w ekran smartfona. 

Odrobina lenistwa pcha nas ku gwiazdom, więc wyrzućmy na luz.

Fot. Krzysztof Niewolny / Unsplash