Opowieść o WB

W pewien zimny, wczesnowiosenny piątek X wpadła do knajpki wyglądając jak kot Schrödingera – trochę żywa, trochę martwa w środku. Bardziej martwa. Po 10 godzinach w kołchozie to nic nadzwyczajnego, ale teraz prócz zwyczajowego zmęczenia niósł ją też lodowaty i niedający się z niczym pomylić W.K.U.R.W.

– Ta bladź wywaliła Margo – fuknęła, nim na dobre opadła na stołek. – Dziewczyna pracowała jak mrówka, znosiła jej humory i sprzeczne polecenia, a ona po prostu… Ugh…!

– Pij – podsunęłam jej aperolka. Od tego ma się przyjaciół – a teraz na spokojnie mów o co chodzi. Margo to wasza sekretarka, tak?

– Tak. A jej największą wadą i niewybaczalnym błędem jest to, że była sekretarką poprzedniego szefa. Paszczaku wróć! – jęknęła X. – Ta baba ma problem z ludźmi, samą sobą, a już największy z tym, że ktoś może kogoś zwyczajnie lubić. Nic nie mogła od Margo wyciągnąć na byłego szefa, więc skazała ją na banicję w najgorszy sposób.

– To jej nie wywaliła?

– Wywaliła, tylko w białych rękawiczkach. W południe Generalny wezwał Margo i dał jej do wyboru: albo rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym, albo przeniesienie do działu administracyjnego. Tam się można papierem pociąć z nudów. Faktura. Ostempluj. Opisz. Wklep do systemu. Faktura. Ostempluj… i tak przed 8 godzin, 5 dni w tygodniu, 4 tygodnie w miesiącu, przez resztę życia. Ma-sa-kra.

Faktycznie, niezbyt kolorowa perspektywa.

– Pracę zawsze da się zmienić, nie martw się. Może Paszczak wróci z emerytury?

– Może świnie zaczną latać, a Polska odnosić sukcesy w piłce nożnej… Daj spokój – X nakręcała się coraz mocniej. – To jest rasowa psychopatka uwielbiająca niszczyć ludzi. Zrobi się z tego nieszczęście.

***

Nieszczęście to mało powiedziane. Bilans kilku miesięcy rządów WB (Wielkiej Bladzi, ale nie mówcie nikomu) to trzy osoby z ciężką nerwicą, sześć kolejnych lecących na mieszance melisy i chmielu, dwie na prostej drodze do zaczadzenia się nikotyną. I jeden 30-latek po zawale, którego dostał podczas spotkania zespołu.

Oczywiście nikt nie poczuwał się do winy. Nierealne terminy, sprzeczne informacje, krzyki na forum i pisanie do ludzi o każdej porze doby nie są przecież niczym złym. Wymóg czasów, ot co.

Przeraziło mnie to. Tak samo jak X i resztę zespołu. Ileś rzeczy byli w stanie znieść, jak wolno gotująca się żaba. W pewnym momencie jednak wszystko pękło.

Chciałabym filmowej sprawiedliwości, gdy ludzie odzyskują wiarę we własną sprawczość i wytaczają proces mobberowi. A potem go wygrywają, złol zostaje wytarzany w pierzu i wywieziony na taczkach, albo chociaż zwolniony dyscyplinarnie. Nic się jednak takiego nie stało, bo ciężko jest przywrócić podeptaną godność.

X rzuciła papierami, podobnie jak dwie inne dziewczyny z jej zespołu. Widać ten rok jest czasem zmian. Ja też zmieniam pracę.

– WB będzie teraz szczęśliwa – rzuciłam, gdy poszłyśmy świętować podpisanie nowych umów. – Wykurzyła stary skład, będzie mogła tworzyć swoją klikę od podstaw.

­­– Proszę cię – zaśmiała się X – nikt z nią nie wytrzyma. Zresztą to wbrew pozorom nie jest taka prosta branża. Nie dopilnujesz terminu, podasz nie taki przypis i lecisz. Ona się na tym kompletnie nie zna.

­– Ale skończyła ekonomię?

– Raczej ekonomia skończyła z nią.

*** 

Nic się nie dzieje bez przyczyny. Może potrzeba czasem dostać kopa, by ruszyć się z wygodnego bajorka, w którym mamy kanapę? X długo nie chciała myśleć o zmianie pracy, w której już się trochę dusiła. Bez szefowej z piekła rodem pewnie wciąż byłaby w tym samym miejscu. Było średnio, ale dawało się żyć. 

Zmiana przyszła wymuszona przez okoliczności. Zaczęło się od problemów ze snem, przez bóle brzucha i trzęsące się ręce, a skończyło na lekach uspakajających. Zawał kolegi był przekroczeniem granic. Pokazał w dobitny sposób, że nie ma żartów. Trzeba było uciekać, by chronić siebie.

Teraz X ma lepiej płatną pracę, bliżej domu i w miłym zespole. Ciągle ma swoje tabelki przestawne, więc czuje się bezpiecznie. A przy okazji odzyskała wiarę w siebie i swoje możliwości.

Ja nie miałam tak dramatycznych przygód. Po prostu, poczułam, że trzeba iść dalej i łapać nadarzające się okazje. Bo może ta zmiana jest preludium do innej, jeszcze większej? Może to dopiero potarcie zaczarowanej lampy, a na obudzenie dżinna trzeba chwilkę poczekać? Wiem, że gdy się już zbudzi zacznie się magia.

Fot. Noah Buscher / Unsplash