Czas nie liczy godzin i lat

Na studniówce puścili nam piosenkę Maryli Rodowicz:

Ale to już było i nie wróci więcej –
I choć tyle się zdarzyło
To do przodu wciąż wyrywa głupie serce.
Ale to już było, znikło gdzieś za nami –
Choć w papierach lat przybyło
To naprawdę wciąż jesteśmy tacy sami.

Nie ma co, idealny kawałek na twój pierwszy bal w życiu (nie licząc kinderbali ofc). Sto dni, matura, część na studia, część do wojska, część do pracy. Dziecko, drugie dziecko, pies. Składki do ZUS-u i daniny dla banku. Wybieranie kafelek i ulubiony palnik na kuchence, a potem to już tylko gastroskopia, leki na nadciśnienie i wymienianie się numerami do lekarza. Tylko pamiętajcie, wciąż jesteście tacy sami!

No dobra, koniec demonizacji – piosenka sama w sobie nie jest zła. Może bliżej mi do Andrzeja Rybińskiego, by śpiewać, że „odmierzam świat nie używając dat”, ale byłoby potwornie gdybym miała powiedzieć, że jestem taka sama jak wtedy, gdy kończyłam liceum.

Tak się cieszę, że jestem już dużo dalej! Uwielbiałam moją klasę i ówczesne życie, ale one było dobre w tamtym momencie. Byłam pisklakiem, który rozbił już skorupkę jajka, ale wciąż wygodnie w niej siedział.

Życie płynie, ale nie obok nas. Nawet gdy mamy wrażenie dryfowania z prądem, to i tak nas szlifuje. Błogosławiony piach z dna i kamyczki – serio. Tak się cieszę, że straciłam część uprzedzeń, zrozumiałam niektóre mechanizmy, które rządzą moim życiem. Przepracowałam wiele, poodcinałam to co ciągnęło mnie w dół i dałam sobie szansę na fruwanie.

Z perspektywy czasu lepiej rozumiem siebie i innych. Widzę, jak dom rodzinny rzutuje na dalsze życie – zarówno w tym dobrym, jak i złym znaczeniu. Błąd ojca powiela córka w stosunku do swojego dziecka. Syn reaguje na stres tak samo, jak matka. Wnuczka nieświadomie kopiuje zachowanie babci. Pokoleniowa siatka napręża się, ale nie pęka, a my wszyscy jesteśmy w nią uwikłani.

Czy trzeba to przecinać? W niektórych sytuacjach tak, zwłaszcza gdy pojawiają się zachowania patologiczne i pełne przemocy. Osobiście skłaniam się raczej ku temu, by zrozumieć problem – dlaczego tak się zachowuję, dlaczego w ten, a nie inny sposób reaguje mój tata, mama, siostra, brat, córka i syn? 

W wielu kwestiach jestem podobna do taty – wtedy wystarczy spojrzenie, pół uśmiechu i już wiemy co pomyślało drugie. Ale gdy się kłócimy to lecą wióry! Ile musieliśmy włożyć oboje pracy w to, by nauczyć gryźć się w język, pohamować emocje i wrócić do sprawy na chłodno. Nie było to łatwe, wciąż nie jest, ale daje efekty.

W wielu sprawach jestem podobna do mamy – te same zajawki, te same głupawki, ale czasem jedna nie potrafi zrozumieć drugiej. Choćby nasze reakcje na stres są skrajnie różne. Czasem jedna musi ustąpić pola, oddać stery i pozwolić się pokierować. Nie jest łatwo być pasażerem w swoim życiu, nawet jeśli trwa to tylko chwilę. Zdobycie się na to wymaga ogromnego zaufania.

Potrzeba setek przegadanych godzin, by dokopać się do siebie nawzajem. Tysięcy przemyśleń, by odkryć swój rdzeń. Czas mija, dając nam siebie – nie liczy godzin, ani lat. My też nie powinniśmy. Kiedyś każdy z nas stanie w obliczu wieczności (mam nadzieję, że życiodajnej i pełnej piękna, a nie mierzonej czasem połowicznego rozpadu), ale zanim to się stanie popatrzmy na swoje życie.

Co widzicie?

Ja widzę kalejdoskop. Witraż złożony z setek ważnych momentów. Były chwile tryumfu, nieskrępowanej radości, ulgi, rozpaczy, złości. Wszystko to składa się na moją historię. Mało w niej dat, mierzę ją raczej poczuciem szczęścia. Tam gdzie udało mi się zrobić coś dobrego, pokonać swojego małego demona, coś przemienić, odpuścić.

Widzę ludzi, którzy są dla mnie ważni.

Mam wspomnienie rozmów z siostrą, gdy wspinałyśmy się na mur i ukryte w cieniu drzewa opowiadałyśmy sobie o najpilniej strzeżonych sekretach. To tam wybierałyśmy, którą czarodziejką z „Sailor Moon” będziemy w zabawie i obgadywałyśmy chłopaków, którzy nam się podobali.

Pamiętam jak z tatą, kuzynką i wujkami stałam pod szpitalem, gdzie dwie ciocie urodziły synów w odstępie kilku dni. Pamiętam bramę, którą uczniowie mojej chrzestnej zrobili na jej ślubie. Torba cukierków i można było jechać na wesele. A mi nawet nie pozwolili wcześniej wybrać kokosowych. Zero zrozumienia…

Pamiętam zapach perfum pierwszego chłopaka. Zapach szczeniaka, którego dostałam po długiej kampanii. Pamiętam jak u pradziadków na balkonie wkładałam ręce po pachy w wiadro pełne karasi, a one tak śmiesznie łaskotały mnie w palce.

Pamiętam, gdy pierwszy raz usłyszałam „Anielski orszak”, który wydał mi się przepiękną piosenką. Pamiętam jak bardzo nienawidziłam jej, gdy uczestniczyłam w pogrzebach bliskich.

Życie biegnie w nierównym tempie. Jednym pisane jest wiele lat i zim, inni odchodzą zbyt szybko. Zawsze wydaje się, że nie mogliśmy coś jeszcze powiedzieć, za coś przeprosić, coś wyjaśnić. Nie odkładajmy rozmów na potem. Szczególnie tych ważnych – opieprz za nieposkładane pranie może zaczekać.

Byłoby strasznie zatrzymać się na poziomie dziecka czy nastolatka, skupionego na sobie i swoich emocjach. Dorastamy, by zacząć patrzeć pod szerszym kątem. Rozumieć siebie i innych. Czasem odpuścić, a czasem wyjść naprzeciw. Błędy innych ludzi nie muszą nas definiować. Wychowanie wyniesione z domu jest w nas zakorzenione, ale z biegiem lat uczymy się sami weryfikować te wzorce. Jedne się bronią, inne nie.

Jesteśmy inni niż byliśmy wczoraj. Inni niż dekadę temu. To co przeżyliśmy, czego doświadczyliśmy jest naszym bagażem, ale nie ciężarem. To tam znajdziemy latarkę i mapę, które pomogą wrócić na szlak, jeśli z niego zboczyliśmy. W którejś kieszeni czeka wspomnienie, które jak batonik energetyczny doda sił, by przejść przez trudne chwile. To tam leży ulubiony sweter, w który można się wtulić i rozkoszować poczuciem, że wszystko się układa.

 

 ***

A teraz część Od autora i wcale nie będzie tu biografii 😉 Chcę Wam serdecznie podziękować za to, że odwiedzacie, czytacie i polecacie dalej mojego bloga. Szczególnie dziękuję sekcji z Hongkongu: ostatnio to Wy nabijacie mi największe statystki. Mówię o sekcji, bo nawet gdy wejdę na wyższy poziom samozachwytu, to nie sądzę, by 1 osoba wracała do tego samego posta po 15 razy. Aź tak próżna nie jestem 😜Więc jeszcze raz przeogromnie dziękuję.

Czasem zostawienie komentarza jest trudne i rozumiem to. Sama wiele razy nie wiem co mogłabym powiedzieć. Lubię jednak Wasze ślady. I przyznam się Wam do czegoś: ten blog i ludzie, którzy tu zaglądają to jedna z szybek mojego życiowego kalejdoskopu. 

Dobrze, że jesteście ♥️

Fot. Morgam Housel / Unsplash