Ups… zatopiłam Titanica

Wyobrażam sobie zebranie Anonimowych Gór Lodowych. Siedzą sobie w kółeczku, gdzieś na Pacyfiku i wtedy wstaje jedna z nich i łamiącym się głosem mówi: To ja… ja zatopiłam Titanica. Żyję z tym od 1915 roku. Nikt nigdy nie zrobił czegoś tak złego...

 Widzicie to? Czujecie?

***

Ból psychiczny może być czasem większy niż fizyczny. Jeden i drugi jest okropny i potrafi zatruć życie. O ile jednak z bolącą głową, żołądkiem czy nogami nie jesteśmy osamotnieni, o tyle ból psychiczny próbuje nas od innych odciąć.

Cierpimy z różnych powodów: osamotnienia, straty pracy, żałoby, zdrady. Smutek, czy psychiczny dołek może przytrafić się każdemu, to normalny element życia. Jednak zbyt długie trwanie w tym stanie zaczyna nas nie tylko niszczyć wewnętrznie, ale też izolować od innych. I robi to bardzo podstępnie.

Czasem człowiek nie chce obarczać innych swoimi problemami, czasem nie umie wytłumaczyć tego co mu dolega, ale zdarza się też, że jest przekonany, że nikt go nie zrozumie. I w tym momencie się myli.

Pamiętacie Dziewczynę i Cud-Chłopca? W jej świecie zawsze umierali staruszkowie, a tu nagle umiera młody chłopak, a ona zostaje sama i co? Miał być ślub i wesele też, a zamiast tego trzeba było kupić wieniec na cmentarz. Wiecie co ją otrzeźwiło? Brutalna prawda, że nie jest to tak wyjątkowa sytuacja, jak jej się początkowo wydawało.

Bo ludzie umierają w różnym wieku i z różnych przyczyn. Starzy, młodzi, dzieci. W wypadkach, z powodu chorób, z własnej ręki. Każda śmierć boli, ale nie tylko jej umarł narzeczony. Są dziewczyny, które też to przeżyły.

Nie chodzi o to, by stwierdzić, że twój ból jest większy niż mój, więc ja się z tym swoim schowam i przeproszę, że zawracam głowę. Nie! To co cię gniecie, uwiera i co wpycha w czarną dziurę jest okropne. Ale żeby nie wiem co to było, już ktoś na świecie też to przerabiał i może dzięki tej świadomości będzie ci łatwiej przejść przez twoją ciemną dolinę.

Może musisz poddać się mastektomii i wątpisz w swoją kobiecość? Może straciliście dziecko? Może właśnie posypał ci się związek, w który zainwestowałaś pół życia? Mogę powiedzieć tylko jedno: bardzo mi przykro, że musisz przez to przejść. Ale nie jesteś sama. Tak się czasem zdarza.

Dla mnie takie stwierdzenie było prawdziwym odkryciem. Dziewczynie dało siłę, by spróbowała zawalczyć o siebie.

Czasem ci najbliżsi, mimo szczerych chęci, nie umieją pomóc. Jak kobieta w szczęśliwym związku ma zrozumieć zdradzaną przyjaciółkę? Jak świeżo upieczona matka ma poczuć ból siostry, która poroniła? Może współczuć, może chcieć pomóc, zdjąć część ciężaru, ale do końca tego nie zrozumie. „Wiem co czujesz” może powiedzieć tylko ktoś, kto przeżył to samo.

W disnejowskiej „Anastazji” śpiewają, że jeśli ja coś zrobię, uda się też tobie i to jest prawda. Ludzie podnoszą się z największych nawet dołków. Może nie od razu, może jeszcze kilka razy będzie trzeba zbierać się z podłogi, ale w końcu się uda. Swoje walki – w tym te najcięższe: z własną głową i wyobrażeniami – toczymy sami. Ale możemy skorzystać ze sprawdzonych sposobów innych ludzi. Ktoś już ten szlak przetarł, zostawił pochodnie, założył poręcze.

***

Ta biedna góra lodowa, która zatopiła Titanica, od lat boryka się z poczuciem winy. Taka katastrofa, nikt nigdy, tyle ofiar. I tak sobie wyobrażam, że w tym momencie wstaje lodowiec, w który uderzył MS Hans Hedtoft i mówi: Wiem co czujesz. Był 30 stycznia 1959…

Naprawdę nie jesteś sama. Nie jesteś sam.

Fot. Martin Sanchez / Unsplash

***

Katastrofa morska z udziałem duńskiego statku MS Hans Hedtort wydarzyła się naprawdę. 30 stycznia 1959 roku statek z 95. osobami na pokładzie uderzył w górę lodową. Nikogo nie uratowano. Podobnie jak Titanic, statek uważany był za niezatapialny i tak samo, jak słynny transatlantyk, zatonął w czasie swojej dziewiczej podróży.