Miło-dość

Miło jest w świecie miłych ludzi. Wszyscy tacy łagodnie uśmiechnięci, uprzejmi, w drzwiach się przepuszczają, windę przytrzymają, nikomu się nie śpieszy. Miło. Dopóki jest szczere i naturalne. Dopóki to „miło” nas nie zawłaszczy i nie zakuje w kajdany.

Dawno temu moja znajoma powiedziała, że nie chce mieć grzecznych dzieci. Pamiętam swoje zdziwienie, że jak to? Przecież z tymi grzecznymi jest mnie problemu. A wtedy wyjaśniła mi, że chce mieć takie dzieci, które nie będą bały się walczyć o swoje. Nie macie pojęcia jak mi wtedy zaimponowała! Jakoś się utarło, że jak ktoś jest grzeczny to i cichy, nienachalny. Może niekoniecznie fujara, ale też nie pierwsza liga przebojowości. Za to kiedy myśli się o człowieku sukcesu, to z miejsca widzimy śmiałka, który wyszarpuje życiu co jego i nie ogląda się za siebie.

Oczywiście, to jeden wielki kit.

Można być uprzejmym i nie pozwolić na rozstawianie się po kątach; iść jasno wytyczoną ścieżką, ale ciągle zauważać innych ludzi. Tak się da i to jest fakt. Czasem jednak bycie miłym staje się kagańcem. Kagańcem, który knebluje nasze emocje. Cholernym lochem, w którym człowiek siedzi za każdym razem, kiedy kosztem samego siebie dogadza innym. Uśmiecha się, kiedy nie ma na to ochoty, byleby nikomu nie przysparzać zmartwień. Chowa swoje sukcesy do kieszeni, żeby nie kłuć w oczy tych, którym chwilowo jest gorzej. Rozmawia, kiedy chciałby wykrzyczeć światu, że potrzebuje ciszy, przestrzeni, a w ogóle to dajcie mi wszyscy święty spokój! Ale przecież jest miły. Jest miła. I nawet nie wie, jak bardzo to niszczy od środka…

Nie będę teraz rozdzierać szat i udowadniać, że zdrowsze jest warczenie wtedy, kiedy chce się warczeć, a dobre wychowanie należy odłożyć do lamusa. Czas młodych, gniewnych, niepokornych… No nie, tak nie będzie. Wierzę w zasady życia społecznego, grzeczność, uprzejmość i siłę woli, którą można zapanować nad instynktami. Przynajmniej w jakimś stopniu. W końcu co mi ta sąsiadka winna, że mam kiepski dzień? Polepszy mi się, kiedy jej odburknę? Nie sądzę. Zdrowe relacje sprawiają, że jest w nas ta odrobina czułości, która nie pozwala zniszczyć drugiego człowieka. Co więcej – chce temu człowiekowi na chwilę przetrzeć chmury, żeby mógł spojrzeć w niebo.

Bycie miłym przeistacza się w potwora wtedy, kiedy zaczyna zamykać nas na świat naszych odczuć. Gdy każe nam każdego, w każdej sytuacji, postawić wyżej od siebie. To tak jakbyśmy sami siebie zamykali w lochu. Poziom -10, a nad nami wieża. Innym dajemy prawo do zmęczenia – sobie nie odpuszczamy; tłumaczymy wybuchy innych – rugając się z najmniejszy przejaw zniechęcenia. Rozgrzeszamy wszystkich, a dla siebie zapominamy o łasce. Bycie miłym staje się obowiązkiem i odziera nas z prawdziwej twarzy. Twarzy, która czasem jest zmęczona, czasem wystraszona, innym razem cała w euforii. Twarzy, która ma takie samo prawo do łez, jak do głośnego śmiechu i grymasu złości. Tak po prosu, bo jest ludzka.

Nikt z nas nie jest plastrem na rany świata. Co więcej: od nikogo się tego nie oczekuje. Sami wtłaczamy sobie do głowy to przeświadczenie, że „muszę dawać radę”. Nie musisz. Czasem dasz, czasem nie. Czasem ktoś inny będzie musiał zamieść cię na szufelkę i posklejać.

Bycie w zgodzie ze sobą polega na tym, by nie uciekać od siebie. Bez mierzenia się z emocjami, myślami, z całym naszym wnętrzem, nie damy rady rozwinąć się w pełni. Nie damy rady przeżyć. To jak podpiłowywanie gałęzi, na której się siedzi. Odcinając się od części swoich emocji, tłumiąc je gdzieś głęboko, tworzymy czop. A co jest pod spodem? Czy coś tam w środku gnije? Czy gotuje się tak, że kiedy wybuchnie to zrówna wszystko z ziemią? A może coś tam właśnie zamarza, bo nie może wyjść na światło?

I zamiast „miło” w pewnym momencie wychodzi „dość”. Trafiamy na mur nie do przebicia. Każdy z nas ma swoją pojemność. Może znieść ileś krzywych spojrzeń, ileś wywrotek, ileś gorzkich słów, ale to nie jest miarka bez dna.

Myślę, że lepiej od czasu do czasu spuścić powietrze z tego balonika, niż czekać, aż pęknie. Nie zawsze musimy bawić się w Wersal. Musimy się szanować, musimy dbać o to, by się nawzajem nie pokaleczyć, ale nie musimy nikomu tyłka jedwabiem wycierać.

Fot. Adam Nemeroff / Unsplash