To nie jest kraj dla młodych wróżek

Buuuu......! Skasowało mi się! Samo! Albo nie zapisałam...

No dobra, historia jest prosta, jak odczytanie hieroglifów za pomocą słownika z Rosetty. Trust me, z kamieniem z Roswell byłoby znacznie trudniej. Ostatnio tyle się dzieje wokół mnie, że czuję się, jak tkaczka, próbująca złapać wszystkie wątki i osnowy. Rozgrzebałam kilka postów i tak sobie skrobałam, nie mogąc skończyć żadnej sensownej myśli. Mózg puchł, wraz z nim kolejne treści, dygresja poganiała dygresję, a sens logiczny gubił się niczym dziecko na festynie. Niby każdy powinien wiedzieć, że albo pójdzie po lody, albo na dmuchańce, albo do automatu z gumowymi glutami za 2 złote, ale jednak lekki niepokój zostaje.

Ten post miał być piękny – i był, bo zostały mi tylko ostateczne szlify, aż wszystko trafił szlag, gdy zapomniałam zapisać zmiany. Chciałam opowiedzieć Wam o tym, co przecież sami wiecie: że wcale nie jest łatwo pomykać przez świat w brokatowych pantofelkach i sukience z płatków róż. Pogoda nie zawsze sprzyja, krach gospodarczy zawsze odbiera siłę, tak samo jak polityczne zawirowania albo jakaś inna niewiadoma, dziwnie przypominająca oślizgłe macki ze Stranger things. I chrust się o ten tiul zaczepia...

Tak naprawdę myślę jednak, że największą krzywdę robi nam wypaczony obraz dorastania. To nie tak, że możemy być przekorni tylko wtedy, gdy dzieci są na obozie 200 kilometrów od domu. Nie ma dekretu mówiącego o tym, że poranek trzeba zaczynać od półlitrowego kubasa niechęci do świata. Mam czasem wrażenie, że zbyt łatwo przychodzi nam ocenianie, marudzenie i wchodzenie w buty tych wszystkich, którzy denerwowali nas w przeszłości.

Wiecie co pamiętam z dzieciństwa? Kolorowe włosy syrenek i czarodziejek. Do tej pory mam słabość do fioletowych pasemek, a jednak mam gdzieś w głowie hamulec, że może nie powinnam? A przecież zawsze wkurzały mnie teksty „bo tak się robi”, „bo tak już jest” i moje ulubione: „jak dorośniesz, to zrozumiesz”. Widać jeszcze nie dorosłam, bo niewiele rozumiem, a jeśli przez przypadek pojęłam reguły, to i tak je radośnie olewam. 

Tak jest z tym ciągłym narzekaniem, ale niby czemu mam narzekać?

Nie stać mnie na zakup mieszkania. Nie spotkałam ostatnio żadnego faceta, przy którym mózg zalałaby mi przyjemna mieszanka endorfin. Nawet moje ciało gra w przeciwnej drużynie. Tylko czy to jest powód do załamki? Do spadku formy, do jakiejś chwilowej chandry – być może. 

Ale jednocześnie wiem, że pod blokiem kwitną chabry. Znalazłam uroczy film. Znajoma podzieliła się przepisem na pomidory zapiekane z bobem i czuję, że to będzie niezła uczta – zwłaszcza z dodatkiem mięty i fety. Mam wokół siebie kilka osób, które biorą na klatę to, że od pół godziny nie umiem wybrać miedzy wegańskim ramenem a frytkami z batatów.

Wszystkim nam wpada od czasu do czasu kamyk do buta i zaczyna uwierać. Jedni usiłują go wytrząsnąć odtańczając przy okazji jakiś dziwny układ, inni siadają na poboczu, rozwiązują sznurówki i pozbywają się problemu, a jeszcze inni wędrują z nim przez życie utyskując przy każdym kroku. Te kamyki bywają różne – mają większy i mniejszy kaliber, ostre lub obłe krawędzie, ale niezależnie od tego i tak straszliwie wkurzają.

Życie jest dziwne: jednym rzuca kłody pod nogi, a w tym samym czasie w drugim pokoju tapetuje ściany pianką, żeby nikt sobie przypadkiem guza nie nabił. Takie małe szpilki zazdrości pojawiają się, gdy chcąc-nie chcąc porównujemy etapy na jakich jesteśmy. 

Tylko żeby nie wiem co, nikt z nas nie idzie dokładnie tą samą drogą. Wszyscy wspinamy się na górę, ale każdy z nas podąża własnym szlakiem. Widzimy się, radzimy gdzie postawić nogę i w razie potrzeby ratujemy energetycznym batonikiem, ale nie widzimy w pełni tej ścieżki. Zresztą, nawet ze swoją miewamy problemy. 

Myślę, że nie da się rady być radosnym, jak prosię w deszcz 24 godziny na dobę. Nie jest łatwo promieniować non stop życzliwym blaskiem i wyrozumiałością. Nawet ten brokat ze skrzydełek sypie się czasem jakiś taki przykurzony. Ale żeby nie wiem jaka była ulewa, jak duże straty na węglu, jak drogi cukier, pamiętajcie, że ciągle mamy młode serca. I czasem zamiast pogrążać się w tym co robią ludzie, warto samemu odwrócić kartę.

Cudna, prawda? Kocham street art :) Fot. Nika