W szponach Paszczaka

– Dzień dobry kochani, życie jest do bani. To powinni mówić w radiu, a nie jakieś pierdololo, że szkoda dnia. Snu mi szkoda – X smętnie zaparzyła się w swoją kawę. Gorzką, jak jej nastrój. W sumie nawet się jej nie dziwię: do urlopu jeszcze daleko, a widać, że leci na oparach. Chyba, że to w ramach solidarności z samochodem, którego boi się tankować.

Muszę przyznać, że niezmiernie podziwiam rzadki dar X, jakim jest dostrzeganie wszystkich odcieni czerni. Jej wewnętrzne dziecko nazywa się Addams. Wednesday Addams. Poza tym ma serce na dłoni, nóż w szufladzie i jest jedną z najzabawniejszych osób jakie znam. 

– Wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze? ON mnie zaczął kojarzyć! I to nie tylko jako nazwisko pod raportem. Z twarzy mnie kojarzy!

Pięknie... X nie czuje, że rymuje, a to oznacza, że wchodzi w fazę przeżywania ponadnormatywnego. A to w połączeniu z ciężkim dowcipem może przynieść uszczerbek na zdrowiu. Najpewniej moim.

Chociaż tu akurat rozumiem ją w pełni. Żyła sobie spokojnie od 7 lat w jednej firmie, dłubała te swoje tabelki, tworzyła zestawienia i opróżniała zapasy kawy w zastraszającym tempie. Sielanka. Aż do chwili, gdy napisała raport idealny.

Swoją drogą nie macie wrażenia, że raport, to prawie jak aport, a to niebezpiecznie przypomina aktywność fizyczną? Brrr...

Tak czy inaczej napisała sprawozdanie, które wgniotło w obrzydliwie drogą wykładzinę cały zarząd, a co gorsza, wgniotło też Paszczaka.

Palec do budki kto oglądał Muminki! No, to wyobraźcie sobie, że Paszczak zmienia fioletową sutannę na garniak za osiem koła i macie Pierwszego Poganiacza Niewolników RP. Ze wzrokiem niczym oko Saurona i skierowanym prosto na X.

– Wiesz, że on się do mnie uśmiechnął? – X była bliska histerii.

– Jesteś pewna? – spytałam ostrożnie, bo widziałam faceta raz i nie sądzę, by Matka Natura wyposażyła go w stosowne mięśnie. 

– Tak na 70 % – odparła X, bo matematyk może wyjść z pracy, ale matematyka z człowieka nigdy. Jak widać.

– Czemu na tyle? – instynkt samozachowawczy nie był w tym momencie moją dobrą stroną. 

– Zrobił taki dziwny grymas ustami – X uniosła kąciki o pół milimetra, nim na nowo odpadły w podkówkę. Gdybym akurat mrugała, nie uświadczyłabym.

– Powtórz – zażądałam, bo po pierwsze wyglądało to komicznie, a po drugie nie byłam pewna czy to nie jest jakiś tik na tle nerwowym. 

Krotochwile przerwał jednak SMS od spanikowanej koordynatorki, że coś tam-coś tam-dane i raport ma być na jutro. X wlała w siebie americano, cmoknęła powietrze gdzieś w okolicach mojego policzka, złapała torbę i pognała.

A ja siedziałam dalej w kawiarnianym ogródku, rozkoszując się gwarem, zielenią i smakiem lemoniady. Przynajmniej do chwili, gdy musiałam uregulować rachunek. Cóż, takie są prawa przyjaźni. Mnie oskubało z hajsu, ją z czasu. W sumie wygrałam.

Fot. Towfiqu Barbhuiya / Unsplash